Zeytin Karası Şiiri - Sezai Örkmez

ZEYTİN KARASI
Gözleri zeytin karası iki yıldız,
Yüzü, gecemi aydınlatan gökteki aydı.
Hüznüm dağılırdı gülüşüyle apansız,
Sözleriyse sadra şifaydı.

Gökkuşağı kıskanırdı tenini,
Sesi imrendirirdi sabah yelini.
O ne masum, o ne melekti öyle,
Ömrüme ömür katardı tuttuğumda elini.

Yürüdüğünde bir sülün gibi salınarak
Dile gelirdi ağaç, çiçek ve bilumum yaprak.
Ah, ne mutlu olacaktık kim bilir,
Bağrına basmasaydı onu kara toprak.