Zeytin Ağacı Şiiri - Turgay Ulusoy

Belki beraber oturamayacağız gölgesinde.
Bir akşam kayan yıldızları seyredip,
Belki dilekte tutamayacağız.
Olsun ama sen bileceksin,
Onunla konuşacağım,
Karşımda sen varmış casına.
Selam vereceğim sabahları,
Sanki senmiş cesine.
Büyüdüğünü göreceğim,
Her bahar çiçek açışını,
Üzerinde oynaşan serçe kuşlarını.
Sevgimle büyüteceğim onu,
Gün gelecek,
Belki yolun düşecek buralara,
Ve,
Sen o zeytin ağacını göreceksin.
İşte o an diyeceksin ki;
Bu benim. Ama orda ben olmayacağım,
Sen bileceksin yinede.
Onu oraya diken yüreğin,
Seni ne kadar da özlediğini,
Sen bileceksin yinede.
Seni büyütmek için yüreğinde,
Gözlerinden iki damla yaşı da,
Toprağına kattığını.
Sen bileceksin yinede,
Bu zeytin ağacının sen olduğunu.
Belki ben olmayacağım,
Dallarını okşarken ve,
Koklarken yapraklarını.
Bir bahar açmış çiçeklerini,
Ama hissedeceksin.
Daima orda seninle olduğumu,
Nasıl hissediyorsam ben seni,
Yüreğimin derinliklerinde,
Ama sadece sen bileceksin,
O zeytin ağacının,
Biz olduğunu.