Zeytin ağacı Şiiri - Macit Kuruçay

ve bir gün
çıkardılar işten
budadılar zeytin ağacını
çırptılar gümüş renkli
parlak asil telkârî yapraklarını
çalıyor ayrılık çanları
sen görmedin
âh bir görseydin
zeytûnî gözlerini
içinde dağ gibi ateşler yandı
sıktı yüreğini sıktı
idamlık bir mahkum
bırakmadı ölürken
mahpushane parmaklıklarını
ne çâre tutamadım ellerini
ne çâre tutamadım dillerini
söktüler ellerini
kazıdılar ellerinin izlerini
içinde damla damla birikti yağı
içinde damla damla birikti arı
sağdılar pis ellerle
saklayamadı gözyaşlarını
çok ağladı çok
sonra
bir bohça gibi topladı bağladı
uzun siyah gece mâvisi saçlarını
geri dönmez biliyorum
bir daha kök salmaz
gururludur
topladı
giderken
kurumuş tel tel kök damarları

08 Ağustos 2001
(2002 gittin şiir kitabından)