Zeytin Ağacı Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Gördüğün her hayalin,sanma gözlerinde çürür.
Gönülde yorgun hasretler,gölgende yürüdükçe.
Sanma ki akan göz yaşların,her alevi söndürür.
Ağladığın her gecenin,gölgesinden döküldükçe.

Sönmüş volkanlar gibidir,hep gönüllerin yarası.
Kabuk tutan hasretler,sanki beynin diğer yarısı.
Zaman tezgahından düşer dertlerimin yongası.
Süpürdüğüm yollarımda savrulur,şimdi hatırası.

Al ile mor renkler hep karıştı,ıssız gecelerimde.
Ruhumun iskeleti yıkandı,ağladıkça gözlerimde.
Gülün kokusunda şu kalbim,attıkça bedenimde.
Gönlümün terinden haşlandı,yandı gölgelerimde.

Sisli yollarımın tozlarından,hep izlerim kayboldu.
Aradım gecelerimin karanlığını,gözlerim yoruldu.
Zeytin,ağacın dallarında yandıkça inan hep oldu.
Gönüllerde ki sevgiler,ancak yandıkça çok oldu.