Zeytin Şiiri - Şah İsmail Ateş

Ana yurdum Anadolu.
Seviyorum Akdeniz’i,
Akdeniz’de, Mersin’i,
Mersin’de de sevdim Mut’u.

Mut’un rüzgarına değdi yaprağım.
Hoş havaya dokununca dalım, yaprağım;
Çeşitten çeşide halden hale girdim, çoğaldım.
Sele zeytini oldu adım,
Kalamota, kalem bezi kardeşlerim…

Güneşi görünce tenim;
Karaya döner rengim karaya.
Zengin, fakir ayırmam,
Sofraların başında hazırdır yerim.

Saymakla bitmez faydalarım;
Yağımı kullananların korurum kalbini,
Sabah sabah aç karına içenlerin,
Uzar ömürleri anlarlar kıymetimi.

Kabızlık sendromu başladığında…
Yağımdan bir kaşık içilirse
Etkili müsil olurum acı çeken cana.
Haricen sürüldüğümden
Kaslardaki ağrıları durdururum.

Yeşilimdeki acılık,
Atılır salamurayla.
Taneli siyahım, terbiyeli yeşilim,
Sofralarda çaya yoldaş olur.
Yağımda da sabun yapılır.

Lokman Hekim’in iç dediği…
Ölümsüzlük iksiriyim.
Mut’un bağlarını boyarım yeşile,
Genç kızların güzelliği karışır gölgeme…