Zeyno Şiiri - Bilal Süren

Bir çocuk tanıdım
Fistanı yamalı ve hatta yırtıktı
Ayak parmakları potinde dışarı fırlamış
Elleri zımpara taşı gibi pürüz pürüz
Tırnakları ise toprak doluydu
Dudakları çatlamış suskun
O güneş sarısı saçları
Kurumuş ot gibi ölmüş, darmadağın
Ya beli;
On ikisinde kamburu çıkmış, ninem gibi
Biran ısınmak için
Taşıdığı ama her gün yılmadan
Sırtladığı çalı çırpıdan olmalı
Belki yoruluyordu ama hissettirmiyordu
Ve masumca bir bakısı vardı
Bende bir çocuğum dercesine
Zaman zaman bir köşede ağlarken görürdüm
Belki sırtının ağrısından
Belki de dayanılmaz soğuğa
İsyanın bır belirtisiydi ağlaması
Ve belkide babasını yitirilişine
Duyduğu acı özlemi içindi
O, hiç görememişti babasın
Daha baba bile diyememişti garibim
Yüreği minicikken yitirmişti babasını
Selamsız bir akşam kurşununa
Ve boynu büküktü çaresizliğinden
Bir çalışanı olmadığı için anası;
Ağa kapılarında gündelikçiydi
Gece sessizce çöküyordu umutlarının üstüne
Yıldızlar filizlenince gökyüzünde birer birer
Zeyno için bir oyun olurdu onlar saymak
Ve gece yarısı olmuş gözkapakları ağırlaşmıştı
Dalıp gitmişti bile o soğuk uykuya
Hatta babası dalmıştı rüyasına
Sıcak bir tebessümle başını okşayarak
Derken tekrar sabah oldu
Zeyno yataktan fırladığı gibi
Dere başında buluyordu kendini
Kardeşlerine sıcak bir çay yapacaktı
Sonra anasını uğurlayacak
Çadırı saran karları temizleyecek
Isınmak için tezekleri yakacak
Sonra her bir şey yapacaktı
Bir kardelenle avunacak
Kardan adamın soğuk bakışında
Umut penceresini aralayacaktı
Doğan güneşle
Uçan kuşla mutlu olacak
Açlığı hissettikçe hüzünlenecek
Ağayı gördükçe asileşecekti
Derdi ,acıyı içine gömerek
Ağlayacak ve tekrar ağlayacaktı
Sonra sonsuz beyazlığa haykırıp
Bir sille atacaktı kar adama susuyor diye
Ve batan günle yüreğine gem vuracaktı
Bir sonraki güne kadar susacaktı
Belki görmezlikten gelecekti
Olanları ve her şeyi
Bir kör bir sağır gibi
Ve bir çocuk tanıdım ki
Çocukluğunu çocuk olarak yaşayamamış
Sözde bir çocuktu
ZEYNO’ydu bu
Benim toprağımın FİDANI

Aydın/Neşetiye köyü 08.11.1996