Zeynep Ülkü Çakmak'ın Ardından

Kan kanseri derler,adı lösemi,
Bu illet elinde çürüdü Zeynep.
Bir acı ki,bölüşülür hisse mi?
Hissesini cana bürüdü Zeynep.

Daha başındaydı gençlik çağının,
Ortasına düştü ecel ağının.
Annesi,ablası,babacığının,
Gözünün önünde eridi Zeynep.

Eğer bu illete çare olaydı,
Şu koca dünyayı yıkmak kolaydı.
Fakültede hala duruyor kaydı,
İlmin eşiğinde nur idi Zeynep.

Sevdiği herkesle içli dışlıydı,
Yüzü mütebessim,gönlü yaşlıydı.
Asena yürekli,kurt bakışlıydı,
Dostlukla,sevgiyle bir idi Zeynep.

Azrailin sesiz topu var derler,
Her delikten geçer çapı var derler.
Cennette on dokuz kapı var derler,
On dokuz yaşında yürüdü Zeynep.

Oldu mu su olup sonsuza akmak?
Oldu mu odana ateş bırakmak?
Adı Zeynep Ülkü,soyadı Çakmak,
Veyselce toprağa yar idi Zeynep.

Müezzin camide okurken sela,
Babası Ölmedi diyordu hala.
Götürdü genç canı bir büyük bela,
Mutluluğu kabre sürüdü Zeynep.

Cahit hocam boyun büküp ağlıyor,
Anne kanlı yaşlar döküp ağlıyor.
Abla mahzun mahzun bakıp ağlıyor,
Güneşin önünde kar idi Zeynep.

Ecel şerbetinin altın mı tası?
Ondan geri kalan tükenmez yası...
Ağıdını yazdı CÜCE amcası,
Denilir Bir zaman var idi Zeynep

EYÜP CÜCE