Yaşamak bazen doyumsuzdur
Zaman lehine işler insanın,
Her gün yeni bir umut doğar
Mutluluğun müjdesi olarak
Fark edilmez belki, ama her günün
En umutsuz anında bile
Gram gram büyüttüm seni
Santim santim bekledim gelişini
Kimse karışmadan var ettiğimsin
Kimsenin değil, hep benim bebeğimsin
İlk gülüşünü ben müjdeledim
KENDİME
Bir garibim bugün
İçimde bir öfke, ama sebepsiz
Etrafım müthiş kalabalık, ama ben kimsesiz
Ne işim var benim burada
Neden geldim, niye kalıyorum
Bu hayat telaşı içinde
İhmal ettiklerim var
Doğru zannettiğim yanlışlarım,
Yanlış dediğim doğrularım var
Sen ihmal edilensin
Doğru zannettiğim yanlışım
Sen miydin o sevilen, o yıllarda
Az beklemedim seni camda, kapıda
Şimdi ansızın çıkıyorsun karşıma
Bilmem ki ne desem şaşırttın beni
Neydin sen? Heves mi, aşk mı?
Sana olan sevgimi
Anlatamaz ne kalem, ne kağıt.
Sana olan sevgimi
Anlatamaz ne Leyla, ne de Mecnun.
Sana olan sevgimi
Anlatamaz inan ki dilim.
Nerdeyim nasılım belli değil
Bir boşluk ki tarifi imkânsız
İçimdeki hisler bambaşka
Ne ben söz geçirebiliyorum duygularıma
Ne de duygularım bana
Öfkeliyim
Çekip gidiyoruz artık buradan
Elimiz, eteğimizi topladık, gidiyoruz
Kimi zaman gözyaşlarına,
Kimi zaman da
Sevinç çığlıklarına boğulan bu yere
Bir daha dönüş yok.
Söze döksem kızarsın üzülürsün bunları
Şiire döndürdüm bende içimde olanları
Nasıl toparlarsın benden arta kalanları
Telaşlanıyorum işte ama belki gidiyorum?
Belki çok çektirdim sana haddinden fazla
DAĞEVİNE ÖZLEM
Kısacık bir zaman diliminde buluştuk seninle
Benim birilerini anlama hevesim vardı
Senin yeni insanlar tanımaktı amacın
Benimle tanışmak değil
Ben o birini anlıyorum şimdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!