Zeynep Şekerci Şiirleri - Şair Zeynep Şe ...

Nasilsin?

Nasil oldugumu bilmezmis gibi

Nasilsin? ...

Cikolatali Bisküvi


Kadin evini terketmisti. Izini kaybettirmis, önce bir kadinlar siginma evinde aylarca kalmis. Daha sonra oturdugu yerden, cok uzakta baska bir sehirde ev kiralamis, iki cocuguyla bulundugumuz sehire gelmisti. Kimseyle tanismak istemiyordu. Sakin ha kimseye söylemeyin diye de bizi tembih ediyordu. Tamam demistik.. Cok hamarat biriydi. Güzel dantel örüyor. Ördüklerini satiyordu. Kücük oglunu cocuklarin parasiz olarak bakildigi bir krese getirmisti.
Gün gectikce aramizdaki arkadaslik ilerlemis. Gariban biri diye destek olmaya calisiyorduk.
O komsularla kisa bir süre icinde dostluk kurmus. Caylar börekler, davetler. Hamur isi ve dantel sanki onun en güzel becerileriydi. Kendisi komsulara gidiyor. Komsular kendisine geliyor. Ara sira beni de davet ediyordu cay icmege yada bana cay icmege geliyordu. Bir gün carsidan eve dogru geldigimde; aralik duran dis kapinin disinda duruyor, kendi kendisine söyleniyordu.

Ne deyim sana Ne?
Daha çok pişman olacaksın
Yıllar geçecek, yalnız kalacaksın
O yalnız kalma korkusunun;
Gerçegini yaşayacaksın
Görünen köy kılavuz istemez

Hayalleri sayfalara nakşettirmişsin
Sevdaya sevgiye şekil vermişsin
Sevgiliye özlemi dile getirmişsin
Bir çırpıda okunur aşk mektupları

Arkadaşımda resmimi alıvermişsin

Anladım ki bir insan yada bir ülke dışarıdan kurtarılamaz. Amerika sözüm ona ırakı

kurtaracak özgürlük getirecekti. Irakin hepsi yansa sanki amerikanın umrunda yada ölse

vah vah mi diyecek. Der yada ağlarsa bunlar timsah gözyaşları olur. Bunu en küçük çocukta

Anladim ki bir evliligi sürdürmek icin sevgi yetmiyordu, cocukta.. mutlaka

saygi, anlayis ve sorumluluk gerekiyordu.. Iki gönül bir olunca samanlik

seyran olmuyordu. Öyle damdan düser gibi evlilik yapilmazdi. Hataliydim senin

Kimbilir belkide herşeyi unuttun! Beni unut! Unut ta, ya yavrumuzu da unuttun mu?

Bir bilsen, bir görsen, bir düşünsen acaba uykuların bölünmez miydi? . Senin kedi yavrusu gibi terkedip gittiğin yavrumuza ben de bir sığınak sunamamıştım. O sen hiç kafanı takma bakarım ederim diyen yeni eşim de evlendikten sonra vermiş olduğu sözleri unutmuşa benziyordu.Yavrumuza rakip olmuş gibiydi. Eteğine anne anne diye yapışan çocuğa hiç bir ilgi göstermiyor, daha tehlikeleri görmeyen çocuğumuzu her akşam eve dönüşümde yara bere içinde görüyordum…
Akşam işten gelir gelmez boynuma atılan kızımız benden bir an bile ayrılmak istemiyor baba babacığım sakın bir daha gitme diye adeta yalvarıyordu. çocuğumuzun bana olan aşırı sevgisini eşim kıskaniyor, daha da ilgisiz duygusuz sorumsuz bir davranış sergiliyordu, çocuğa ve bana karşı.
çocuk kısa süre içinde susuz çiçekler gibi soluyordu. Tüm gün çalıştığım için gün içinde onu göremiyordum. Geceleri çocuk uyuyamıyor karanlıkta korkuyor du. Psikolojisi bozulmuştu.
Eşim çocuğumuza annelik yapmıyordu, yapmak da istemiyordu. çocuğun bu ortamda yetişmesi psikolojik hasta olmasına yol açacağın da onu yine gariban anamın yanına götürmüştüm. Önce anasız kalan yavrumuzu; ona normal bir aile ortamı sunmak isterken, bir debabasız bırakmıştım. Senin benim eşimin almadığı sorumluluğu anamın üstüne atmıştım. O´nu anamın mübarek öpülesi ellerine teslim etmiştim. Boşuna dememişlerdi ana gibi yar olmaz diye.

Her ne kadar hatalı da olsan, halâ senden nefret edemiyorum……. Kahretsin! .
Bütün yaşadığım acılara rağmen…. Düşünüyorum da acaba beni gerçekten sevmişmiydin?
Yoksa ailenin dayatmasıyla mı evlenmiştin? Halâ sorularıma cevap arıyorum..Ama nafile..biliyorum ki; sen o güzel yüzünü ve kafanı bizim için yormayacaksın.
Ama yine de bazen düşünüyorum herşeyi böyle yüzüstü bırakıp gitmseydin. Herşeyimiz varken böylesine sersefil olmasaydık.çocuğumuz anne baba sevgisiyle büyüseydi. çirkin ördek misalî başka eteklere yapışmasaydı, anne anne diye. Böyle her parçamız bir yerlerde kalmasaydı. Belki de bir gün gelip kızımıza diyeceksin ki benim kızım... Yüzün kızarmayacak ….
Hiç sorumluluğunu almadığın halde sahipleneceksin belki de..Yok yok bu zor bir ihtimal. Belkide yeniden anne olmuşsundur. Bebeğini her belediğinde hatırlamayacak mısın? Savunmasız bırakıp gittiğin dünya tatlısı yavrumuzu. içinde birazcık suçluluk duygusu olmayacak mı? Bir anne kendi canından olan
candan nasıl vazgeçer? Bunu halâ anlamış değilim. Belkide evcilik oynamıştın aklına göre her neyse...Kızımıza şimdilik senden pek bahsetmedik. Küçücük dünyasını yıkmamak için.Anama ana diyor. Onu seviyor. Hemen hemen her gün

Ben bir kadınım
Türkiyeden geldim,
Şimdi avrupalıyım
Avrupada köyde yaşar gibi yaşıyorum

Ben bir kadınım

Gündüzleri hayalimi, geceleri düşlerimi süsleyenimdin.
Gönlümdeki bütün yollar sana çıkıyordu. Sen bekle diyordun; bense bekliyordum. Gelen bütün kısmetleri geri göndermiştim. Anne,baba, kardeşe rest çekmiştim. İllada sen olmalıydın. Sensiz yapamıyordum, bunu sende biliyordun.Bekle diyordun, bana umut veriyordun. Ve sevdan beni yerden yere vurmağa devam ediyordu. Kahretsin şöyle bütün gücümü bir toplayıp Sana güzel bir hayır demek istiyordum. Seninki sevgi değil demek istiyordum. Yapamıyordum…. Geceleri seni düşünmekten uyuyamıyor. Gündüzleri ise ya seni görebilmeyi yada telefonunu bekliyordum.
Yıllar geçiyordu sen degişmiyordun, bekle seni seviyorum diyordun,bekliyordum…. Sensiz bir dünyayı düşünemiyordum. Sanki nefes almamın anlamıydın. Çevremdeki herkes bana karşı çıkıyordu yapma etme o senin yıllarını çalıyor diyorlardı. Ben bekliyordum. Her şeye rağmen seni seçmiştim.
Yıllar sonra bir gün geldin, bana seni seviyorum ama olmayacak dedin.
Sen olmayacağını baştan biliyordun. Ben de seni beklemekle hep kendimi kandırmıştım. Sensizlik aklımın almayacağı bir şeydi. Lügatımda yoktu. Ne kadar da basit olmuştu senin için olmayacak demek. Şimdi ben; Avuçlarımda akan yıllar, yıkılan hayallerim ve sensizlikle başbaşayım.