Zeynep Pas Şiirleri - Şair Zeynep Pas

bilir miydin ki beni sen?
sensiz ne kadar noksan olduğumu,
bir o kadar da ruhsuz olduğumu,
bilir miydin?

aklıma düşsen bir şişe birada,

nereden başlasam bu kez wilhelm?
ağırlaşmış anılar göğsümü delerken
nefes almak bile zor.

sanki bitmiş bu gerçeklik,
sadece kafamda kurduğum kadarım,

gözlerin,
neden bu denli sert bakıyor?

senden çok uzaktayım bu defa,
yine de bu cümleleri sana sıralıyorum.

benliğime bir dönüş,
bir yok oluş armağan ediyorum cihana.

vakti gelmiş de geçer yolculuğun,
elinde bir hançer,
saplamış onu acının en saf hâline.

vadileri aştım
öylesi uzun bir yolda ilerledim.
gözlerimi acıtacak kadar derine inen bu karanlığı,
her adımda bacaklarımı kesen dikenleri yok sayarak.

tanrı'nın işlenmiş merhameti

düşerken her bir umudum gözlerimin önünde,
öylece bakakalmıştım mehtabın aydınlattığı gökyüzüne.

yaşadığım her bir infiali bu anlamsız ruha adamıştım.
oysaki ne gerek vardı bunca hapsolmuşluğa,
yollarca uzanmış karanlığıma,

sıkışan göğüs kafesim nefes almama izin vermiyor,
her yerimde olan bu sızı,
beni çürütüyor.

var olmak o kadar garip ki,
o kadar çaresiz ki...

hissediyor musun sevgilim,
ruhumun her bir damarında gezdiğini?

saçlarına karışmış sigara dumanında,
beni görebiliyor musun?