En fazla ışığın aydınlattığı çağda karanlıklar içinde kaldık
Herkes kendi ışığının altında
Diğer heryer karanlık insanoğluna
Korkuyoruz, haritalara bakıp görmeye
Uçsuz bucaksız düşünceleri
Bir taht sallanıyor
Akbabalar pusuda bekliyor
Üstünde oturan adamdan korkuyorlar
Nefes alışından
Duruşundan
Tek kalıp çok oluşundan
“Ateş düştüğü yeri yakar”
derler
Düştüğü yeri yakar kül eder
Küllerinden yeniden varolur her şey
Gördüğünde anlayamazsın
Dünya üzerinden insanların gelip geçtiği bir kervansaray
Kendini hancı zannedenlerin acımasızca davrandığı dünya
Benim, senin, onun, şunun içinde varolduğumuz sürece yokluğumuzu hissedemediğimiz dünya
Barışların savaşlar kadar önem taşımadığı dünya
Koşup yorulduğumuz, varıp beğenmediğimiz en tepeden baktığımız dünya
Kelimelerin zaten içinde türediği ama hiçbir kelimeye sığmayacak kadar büyük dünya.
Bir mum söndürmek kadar kolay olsaydı düşünmek
Şayet öyle olsaydı, karanlıkta aramazdım gerçekleri
Takılıp düşmezdim, ruhumun boşluklarına
Bak bir ses duyuyorum çok uzaklardan
Uçurumda yuvarlanan taş habercidir, olacaklara
Bulutsuz gökyüzü aramak için çıktım yollara
Kalbimde kocaman bir dünya taşıyorum
Ruhumda derin bir belirsizlik
Eski benden ne kaldı geriye
Ruhumu parçalayan, beynimi sarsan düşüncelerim hüküm sürmeye başladığından beri...
Göğe baktığımda gereksiz mutluluğum, bir çiçeğin açışında bulduğum umut, nerede şimdi?
İkişer ikişer çıktığım merdivenleri inmek bile zor geliyor şuan
Bir çağın başlangıcı
Bir çiçeğin yeniden filizlenişi
Bir uçurtmanın ilk uçuruluşu
Bir geminin denize açılışı
Bir külün tekrar alevlenişi
Gibi geldin bana
Hüznün bir yara, sızlattıyor kalbimi
Görsem huzur kaplar, yüreğimi
Üzerinde uçan kuşları kıskanıyorum
Yalnızlığın ortasında dik duruşuna hayran oluyorum
Kapına zincir olamadık
Yoluna birlik duramadık
Bir güneşin yenilişine bir zaferine şahit oldum
Ruhum, perde aralığından esen rüzgar gibi savruldu
Bir baharın ölümüne bir bayramına şahit oldum
Umudum, toprağından koparılmış çiçek gibi soldu
Bir kuşun uçuşuna bir vuruluşuna şahit oldum
Kalbim, okyanuslar aşan gemi gibi karaya vurdu
Kimse anlayamaz beni çıksa ruhum tanıyamaz bedenimi
Aynalar gözlerimin yalancısı
Gölgem inkar ediyor varlığımı
Duvarlar arkadaşım olmuş, tek taraflı, iyi bir dinleyici
Karanlık ebedi dostum hiç yalnız bırakmayan
İnsanın kendini bir şeye inandırması ne kadar zormuş
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!