Zeynep'in Kedisi Şiiri - Muhammed Erol 2

Tanır yaradanı, sever bencileyin,
Rabbini hisseder, Zeynep’in kedisi.
Kimi gündüz vakti kimi geceleyin,
Allah’ı zikreder, Zeynep’in kedisi.

Hanenin neşesi hem de eğlencesi,
Farenin düşmanı evin güvencesi,
Tertemiz yaşamak onun düşüncesi,
Her zaman parıldar, Zeynep’in kedisi.

Kediyle bereket geldi, evlerine,
Mutluluk yayıldı, sanki gözlerine,
Okşamak isteyen alır dizlerine,
Sevgiyle mırıldar, Zeynep’in kedisi.

Pamuktan tüyleri parlıyor, yaz kış,
Rengi siyah-beyaz esrarengiz nakış,
Nakkaşı seyreder, yönelen her bakış,
Nasıl da ışıldar, Zeynep’in kedisi.

Ebu Hureyre’yi getirir, yâdlara,
Aşka salar kalbi; yandırır odlara,
Özler sahibini, bakar hep yollara,
Hasretle miyavlar, Zeynep’in kedisi

Cana minnet etmez, canana minneti,
Bu yüzden yetişir, Hudâ’nın himmeti,
Sevgiye ulaşmak onun da gayreti,
Gönüle fısıldar, Zeynep’in kedisi.

Muhammed Erol