Zeynep ile Mahir Şiiri - Yusuf Narin

Dik durdu adam; Gökyüzünü yokladı.
Derin bir nefes sonrası..
Sitemlerini döktü, sıktığı elleriyle.
Hani demirden şu tren varya.
Şu demirden tren.
Aldı gitti geleceğini..
Zaman denen oyuna kaybetti.

Şu kirli sakallı, gözü yaşlı yiğit.
Çekildi kenara kocaman bedeniyle.
Oturdu taştan, betondan yere.
İki elini de yumruk yapmış,
Oturduğu yere baskı yapıyor, bir yandan da gözyaşlarını akıtıyordu koca bedeninden.

Kaçırılmıştı geleceği.
Fakir oğlan, zengin kız oyunu bir daha tecelli etmişti.
Belki yetişseydi.
Koca bedeniyle tutardı,
O koskoca demir yığını treni.
Tutardı bırakmazdı ellerinden geleceğini.
Savaş açardı onu ayıran celladına,
Ayırmazdı bir demir yığını,
Mahir'inden Zeynebini .

Şu raylar şimdi sırat köprüsü misali.
İnce, uzun.
Bir insan bir kez sıratta yanar.
Bir Mahir şuan bin sıratta yanıyor.
Zeynebini kaybetmiş, kaybetmeye devam ediyor.

Zeynep..
Yeşil gözlü,
Sırma saçlı,
İnce belli Zeynep.
Mahir'inden uzaklarda, kaçırılan Zeynep.

Şimdi iki beden.
Biri duvara yaslanmış,
Diğeri ayrılık treninin vagonlarına..
Kaç destan yazılsa nafile.
Yine kazanmıştı bir cellat.
Kıymıştı,
Ayırmıştı,
Parçalamıştı Mahir'inden Zeynebini,
Zeynep'ten Mahir'ini..