Zeynep, Hiç Görmediğim

Hiç görmedim seni,
yüzüne değmedi bakışlarım,
ama kalbimde bir yer var —
adını söylemeden bile sana ait olan.

Sende hiç dopamin aramadım,
çılgın bir heyecan, anlık bir sarsıntı değil bu;
sende aradığım,
bir insanın başka bir insanda bulduğu
en sade, en çıplak varoluş hâliydi.

Evet, ismin Zeynep’ti,
bir harf bile eksilse eksik kalacak kadar
yerleşmişti içime.
Hiç görmeden sevdin beni,
bense senden ne çok şey istedim
ne de bir mucize bekledim;
yalnızca dostluğunu,
arkadaşlığını,
ruhunun o derin koridorunda
yan yana yürümeyi istedim.

Zeynep,
görmediğim bir yüzün
bende bu kadar iz bırakması tuhaf,
ama kalp bazen görmekle değil,
değdiği yerle karar veriyor sevdaya.

Ve evet…
Seni bana hapsetmek istiyorum derken
kastım ne pranga ne zincir;
yalnızca,
kalbime açtığın o küçük kapıdan
hiç çıkma diye fısıldayan
masum bir özlem bu.

Zeynep,
görmediğim,
ama sanki yıllardır içimde gezen sevgili…
Bu şiir,
seni göremeyişimin
bana bıraktığı en güzel fotoğraf olsun.