Zeynep Ezmen Şiirleri - Şair Zeynep Ezmen

I
karadeniz’in siyah ufuklarıyla dost rüzgâr,
“güneş”e yarsın bugün.

ve ellerin…

karanlık sokakların var senin
ve de ıssız, kimsesiz
senden başka
kimin yok, kimsen yok.

sokak lambalarına çarpar bir tek sesin.

kimse yerinde değil,
istemediği gönüllerde
ya da bir yârin avuntusu içinde.

iyi niyet suistimal
barışsa hep bir ihtimal...
çıkar bir sabun artığı

yıl
ömrünün kalıplarından
kendini duy ve anla

Serin Cangir Deniz’e…

öldürdüler bir anda beni
sözünü tuttum
kendimi öldürmedim
ama bilmelisin

birler hanesinde,
ikinin özleminde.
ne varsa gönlümün orta yerinde.
ateşi beklerim ateşin içinde.

bırak olmasın
var(sın) ya
illa zemin mi gerekli
beraber yaşlanmaya.

cehaletin meyvesiydik biz
ne bir annenin ne de bir babanın kızı
çocuk da olmadık
sadece cehalete doğduk.

kendine hayranlığındandır
çocukların, sadakatsizliğin
yalandır bir soyun devamı,
bir sıcak yuva özlemi.
sadakatsizliktir,
bir çemberin tek ilacı.