Zeynep Şiiri - Coşkun Arslan

Bir kara sevdaya müptelayım ben
Yanayım uğrunda kül olayım ben
Bahtına yar diye yazılayım ben
Allahtan vuslatı eylerim talep
Dualarım seni diliyor Zeynep.

İsterim  gülşende hazan olmasın
Umutlar hayaller  viran olmasın
Sonunda gözyaşı hüsran olmasın
Niyetimiz olsun visale sebep
Aklım yalnız sende kalıyor Zeynep.

Gönlümü yeşerten ab-ı kevserim
Sen yoksan hayatla bağım keserim
Gülmeyen kadere şansa küserim
Yelkovan yorulur  buz tutar akrep
Yokluğun hep hüzün salıyor Zeynep.

Biçare derbeder sensiz sarhoşum
Sevgine kahrına talip olmuşum
Derdime dermanı sende bulmuşum
Ruhuma hitap eden ne varsa hep
O gül cemalinde  buluyor Zeynep

Cemalin gördüğüm o günden beri
Tutuştu yüreğim bir yangın yeri
Elinden içeyim en acı zehri
Aşkın ile yanan yüreğe su serp
Bu yangın canımı alıyor Zeynep

Matlaştı hayatım, renkleri soldu
Gözlerim başkasın göremez oldu
Şu gönlüm bahara eremez oldu
Eridikçe umudum kelep kelep
Gözlerim yaş ile doluyor Zeynep

Met cezir içinde buldum kendimi
Dalga dalga yıkamadım bendimi
Ak kağıda açar iken derdimi
Dona kaldı kalemimde mürekkep
Yazdığım yazılar soluyor Zeynep

Sanma ki bu sevda küllenir biter
Olmuşum mecnundan keremden beter
Gemileri yakarım gel de yeter
Mecnuna iki adım yoldur Halep
Aşk dediğin dağlar deliyor Zeynep

Coşkun ARSLAN