Zeynel Çok Şiirleri - Şair Zeynel Çok

yürekli bir yalnızlık duygusu sarıyor içimi
bilmiyorum
birşeyler olacak gibi

incinmişim
atışmaktan uzak sözler ayırmış

artık beklesen de zamanı değil

hangi tohum beslenince toprağı yarıp çıkmaz
hangi ağaç sürgün verip yemişlensin istemez
hangi ses başkasını duymaz işitmez

Öldü Turna,
salâda bahçeme çalıkuşları kondu
sesleri buselik makamında

Güle ışık vurduğunda,
kan doğrudan tutmazsa,

Çekip gitmiş aşklar, pembeye dönmüş
Kanıma karışmış gülmek
İçime yapışmış acı, kar yağsın istiyorum
Demiri döğen eller, kızartıyor ateşi
Çekip gitmiş aşklar pembeye dönmüş
Çocuktu içimde sakladığım sevmek

Kucakta kaldı ağıt kağnıların gıcırtısında

Eskimiş memeler emzirmekten bebeyi
Kulak sağır yürek aşksız gözler kör
Gülümser gibi esner içimdeki kurt
Çekinmez çıkarır takvimden yaprakları

İnatkâr, tedirgin, yaralı,
Kan revandı günler;
Kekik tadıydı sığındığım aşk,
Çiğnenirdi yaşamak,
Unutmuşsun.

Ne vakit çiçekler açar deli dolu
Aklımı başından alır aşk
Çocukların özgürlüğünde bulurum mutluluğu

Yüreğimi bırakmışım enginlere
Karanfiller acep kime isyanda

Hileci bir yüz taşır soytarılar
Yalnız katiller işlemez cinayeti
Maskedir yanağa sürülen pudra

Söz terkedilmiş, giz gizlice birikmiş-
Duraklarda keder yüklenmiş zaman

merhaba arkadaş merhaba can
merhaba yürekli şiir
alıp getiriyor seni şiir
doksan yedinci arabanın son hızıyla
alıp okuyorum yazdıklarını
alıp yaşıyorum kendimde

ay akşamına düşer gölge
gölgeyi akşama anlatabilmek
dal uçlarına yürür su
suları dallara anlatabilmek
patırdatınca yüreği sevda
sevdayı yüreğe anlatabilmek