Zeynel Bektaş Şiirleri - Şair Zeynel Bektaş

Acıyı tarif et; uçurumdan atlayıp kaybolmak mı, gözünü kapatıp sonsuza yürüyen birini izlemek mi, kendini gömdüğün yeri unutmak mı, hasreti her zerrene kadar hissetmek mi, özlemi kaç kuşak yaşamak, bulutları gerçek sanmak mı, sabrın sonuna varmak mı, seni bir daha görememek mi, yolunda ölmek mi, yaşamak mı acı.. Hayır. Acı önünde diz çöküp sen gittikten sonra ayağa kalkacak dermanı kendinde bulamamak .. Yaşayan bilir, kanayan acır.. Acıyan sızlar Hafızım..

Çıt kırıldım, Haliç’e döktüm bütün kederimi
Semaya açarken ellerimi, bağlarken niyetimi duaya,
Çok kırıldım, duymak isterken kuşların seslerini, bağırarak Ayasofya’ya.

Çıt çıkardım, Mardin’den İstanbul’a çok yollar çizdim, eskitmedim sayfalarımı,
Parmaklarımla bitirdim sayıları, çok isterdim kıtaların kolundan tutup sana

Parmak uçlarımla dahi arıyorum seni, gözümün çizdiği her ufuk çizgisinde, bir ırmağın sesi hala kulaklarımı tıkıyor sensizlikten, bir de baharın senin yüzünden gelmeyişi..

Ah benim en temiz yanım, bir elimde hasret bir elimde özlem, her pencere sana açılıyor hala, her dervişe adını sayıklıyorum, hala görmezsin her dervişin dilinden adını sayıklıyorum..

Gelme demeyeceğim sana, tövbe adımdan daha kutsal, gelme ki adın gibi yağsın tövbeler başımdan aşağı, ben özlemi sen kadar seviyorum, kavuşmayı kor kadar, bu yangın bir şairin dilinden damlıyor kalbine, kalbin gibi saf ve tertemiz şu sözler her an seni anıyor, dilimde..

Sevgili Sabır, Adem ile geldin dünyaya ona Havva oldun, Kimine yol kimine yorgan, mahkum olanlara kelepçe, körlerin gözüne perde, aşıkların diline sevda, bekleyenlerin gönlüne yara. Kimse görmedi seni ama herkes tanır, Birinin sana ihtiyacı olduğunda hemen orada olursun ve gelirken bir acıyla gelirsin giderken hüzne boğarsın insanları gelirken değil de giderken yakarsın bütün gemileri, biri senin ona yetmediğini söylediğinde orayı hemen terk edersin sonrası hüsran yangın yeri.. Bu gün de ben taktım koluma seni yorgun düşersem eğer kaldır beni, seninle gelen baş üstüne ama giderken sevdiklerimi getir, götürme.. Ağır olan seni taşımak değil seni taşıyacak olan bana seni taşımaya layık görenlerin seninle beraber gidişidir.. gidişin ancak başkasının gelişiyle şereflenir bu yüzden giderken sevdiklerimi getir ki beni şereflendir..

Şimdi herkesin gidecek bir yeri var, yok artık kalmak için bahanem.
Acıyı çekecek bir kalbim var, bazen de, acıyla sızlanacak bir yüreğim.
Ne kadar gelemiyorum sana bilmiyorum, ne kadar kalamadıysam o kadar sitemim.
Bıraktıklarınıda alda git, çünkü gelmediğin gibi getirmeyecekler hayallerimi benim.

Ne gölge ne hafif esen rüzgar rahatlatacak beni
Ben seni gördüğümden beridir bitirdim hasreti
Nerde gülen yüz görsem sebebi senmişsin gibi
Bahçemde bir Gül, gülde seni ben gibi sevmiş
sanki.

Kalmadığım yerden başlamak istiyorum…
‘Hiç geçmedim kapından daha, görmedim gerçi ayak izlerini, beklemedim durağında senden habersiz..

Okumadığım cümleleri kurmak…
‘Bu şiiri yazmadan okudum, kimse duymadı zaten sesimi, bağırmadan sessizce hallettim ve keyifle seyrettim kelimelerin seni hatırlayışını..