Zeynebim Şiiri - Hüseyin Gökduman

Yokluğunda hasret orucu tutuyorum ey sevgili!
Vuslata aç bir yürek taşıyorum içimde,
Bilmiyorum bu kaçıncı ezan, iftarını açamadığım,
Bilmiyorum bu kaçıncı gün ey sevgili!

Çıksan karşıma şimdi bir tevafuk ile,
Sen olsan benim birlikte yürüdüğüm,
Sarmaşıklar gibi dolansak birbirimize,
Çözülmese hiçbir zaman bu kördüğüm.

Acılarım eksilmiyor, tükenmez oldular heyhat,
Ne zavallı bir haldeyim, divaneden daha berbat,
Sözlerim ayrılık kokan hüzün renkli bir sanat,
Sen gel de şu ayrılığı kavuşanlara bir anlat.

Yıldız oldun avuçlarımdan kayıp gittin öylece,
Bomboş kaldı ellerim ve sabahlarım olmadı,
Ne diller tükettim dostlar yanıma gelince,
Dinleyenim çoktu ama anlayanım olmadı.