Zeynebim Şiiri - Kamile Kaynak

Zeynebim,
Boncuk gözlü, kokusuna hasret kaldığım.
Ömrünün baharında yitip giden güzel yeğenim.
Bir bilsen yokluğun da annen neler çekti.
Gözyaşları sel oldu aktı,ne gecesi ne gündüzü kaldı.
İçine düşen kor ateş yakıp kavurdu.
Tek tesellisi sen bu dünyadan melek olarak ayrıldın.
Ahh be zeynebim
Annenin ne hayalleri vardı.
İlk konuşmalarını duyacaktı annem diyecektin. İlk adımını atacaktın beraber parkları gezecektiniz. Daha neler neler.
Olmadı güzel zeynebim Olmadı.
Benim gibi annenin de sınavı evladı oldu.
Ne umutlarla girmişti o hastane kapısından,
böylesi bir acıyı yaşayacağını nerden bilebilirdi.
Tam altı ay zeynebim o kapıdan 1 dk olsun annen ayrılmadı.
Belki yavrumu görürüm belki iyileşir kucağıma alırım diye bekledi.
Sonunda o gece çıkardılar seni annen öyle sarılıp sarmaladı ki göğsünde uyuttu.
Öyle büyük öyle derindi ki sana olan özlemi.
Ben o gecenin sabahında öğrendim içimi yakan acıyı.
Minik kalbin çok yorulmuş artık dayanamamış.
Annene son kez gülümseyip veda etmişsin.
Ben huzura eriyorum artık acılarım son bulacak der gibiymiş bakışların.
Melek oldun uçtun...
Seni tanıyan herkesin içi yandı zeynebim, annenin feryadı ise bizi yıktı.
Son kez yıkadı senin o minicik bedenini, en güzel elbiseni değil de kefenini giydirdi.
Kara toprağa canını,mis kokulu yavrusunu bıraktı.
İnsanlar acın zamanla geçer dediler, öyle degil be zeynebim öyle Olmadı.
Annenin acısı hala ilk gün ki gibi.
Öyle bi kor ateş ki bu sönmez.
Keşke keşke zamanı geriye alabilsem meleğim.
Gülüşüne kurban olduğum zeynebim sen rahat uyu olur mu.
Umarım çok mutlusundur umarım melekler seni cennet bahçesinde hep güldürüyordur.
Seni hiç unutmadık ve hala çok seviyoruz bunu bil olur mu canım yeğenim.