Zeybeğin Uykusu Şiiri - Nihat Malkoç

“Zeybeğim, zeybeğim, ne oldu sana?
Allah deyip, şöyle bir doğrulsana! ”(Necip Fazıl)

Yok farz edildi millet, kuşatıldı vicdanlar
Cellâda gülümsedi darağacında canlar…

Dört duvar arasında aynadan yansır hüzün
Can mülküne dadandı haramiler gündüzün

Nefret kılıç kuşandı, mantık savuştu gitti
Zeybek; Yaradan’ına, Hakk’a kavuştu gitti

Güneş battı ufuktan, akıl çekildi dara
Akıp gitse de zaman iyileşmez bu yara

Ateş denizlerine mumdan gemiler düştü
Güneş çekildi gökten, gün geceye dönüştü

Zalim gelmez insafa, dile gelse de urgan
Sonsuzluk yolcusuna iman en sıcak yorgan

Sancı sancı üstüne, bu ne çetin imtihan
Göğüs kafesinizde paslı hançerdir vicdan

Millet kan yaş dökerken insaf fakiri güldü
Zeybeğin aziz naşı yüreklere gömüldü

Hayat dağın zirvesi, ölüm bir derin kuyu
Teslimiyetle yendi içindeki korkuyu

İniş yokuş demedi gönlümün yılkı atı
Geçti nurdan kanatla bir kuş gibi sıratı

Gök kubbenin altında bıraktı hoş bir seda
Bu ne acı bir ölüm, bu ne hazin bir veda

Nerde bir urgan görsek kahroluruz, yanarız
Ege’nin efesini, zeybeğini anarız…

Rabbim bir kez dilese yokuşa akar sular
Vicdansızın üstüne geri teper pusular

Milletin sevgilisi, yiğit, cengâver ölü…
Gönül bahçelerinin solmayan gonca gülü

Zalimler bilmeli ki payidar olmaz zulüm
Hakk davası uğrunda bize düğündür ölüm…