Zevk Uçar Utanç Kalır Şiiri - Hanifi Kara

ZEVK UÇAR UTANÇ KALIR

Orada geçer akçe, îman, amel, güzel huy
Göç zamanı yaklaştı, hazırlık yapın n’olur.
Cüz-i irâde böyle, duymadıysan bunu duy
Ne ararsa bir insan, sonunda onu bulur.

Tek bahâ biçilmeyen, en değerli şey iman
Her şeyi kaybetsen de, onu kaybetme aman
“Ahsen-i takvim” üzre, yaratılmıştır insan
Eğer kendin bilmezse, dağda kurt gibi ulur.

Kaderin cilvesi bu, kendi gülün deremez
Bu dünyada hiç kimse, tam murada eremez
Kul tedbirle mükellef, onu değiştiremez
Hastalıklar bahâne, eceli gelen ölür.

Arada bir gücünü, denemek için sallar
Biraz da dost görünür, hasmını allar/pullar
“Su uyur” o uyumaz, her zaman fırsat kollar
Aradan yıllar geçse, düşman öcünü alır.

Kör nefsin bahçesine, çekmelisin güzel set
Daha fırsat eldeyken, solmamışken beniz/bet
Bir gün seyredeceksin, sen filmine dikkat et
Utanç veren bir zevkse, zevk uçar utanç kalır…

23/01/’11
Hanifi KARA