Zerresel Mezbele Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

Gerçek parçalara ayrılamaz.
Cibran

Duyuyorum!
Zelzelesinde kırık dökük bin tansığı,
Gümbür gümbür yaklaşıyor nöbet.
Yıpranmış paçalarında fosforlu imge izleri,
Güneşli şiirlere bulanmışlığından.

Nöbetim!
Samimiyetine rızayla miskin boynum uzattığım
O parlak giyotin.
Gecem senle daha uzun,
Gecem yine dilim dilim…

Komiğinde tebessüm gezdiririm,
Peyzajındadır dizboyu sırıtkan otları.
Kemiğinde kalsiyum, çeşit fosfat
Ak düşlerisin cümle geçkin bunakların.
Un ufak seninle tüm iskeletler,
Şiddetin sedef serin, hiddetinse en derin…

“Sus”un kelamıma gebedir boş kağıtlarda,
Saç baş yoldurur, simam darmadağın,
Ruhum şeytantersi, seninle yerle yeksan.
Kevgire çevirir hatıralar dirayet perdesini,
Delik deşik cidarından hücum eyler anılarım….

Tek kullanımlık varlığınla lal demlerin
Atıl, büzüşken, evcil hayvanısın.
Olanca tazyikinle atıl şehvete,
Sen tuz-buz eden fırtına!
Paramparça bulutlar da toplarsın
Gök mavi yarinin kavruk koynunda.
Onu lime lime bırak,
O acınası yırtık pırtık,
Nazarınla alemine damlar tenindeki kamusal pembelik…

Baştan ayağa dingin bir gözyaşıyım, devcileyin…Titreşirim hüzünlü iç çekişlerin acı buğusu yüzeyime dek eriştiğinde…Duman duman acı, katmerim katran…Sözümdür boyutsuzluk, sessizliğin noktasal merkezinde…Bütünüm, tümüm, yeterimce tekim…Darmanduman yekun gerisi…Ardımda, Masivanın bölük pörçük öbeklerle, rengarenk sanrısı…Önümde sabahın kan kızılı fecri…..