Zerrenin Sırtında Cebel-i Cudi

Şerefmi kamburmu, bu yükler bize?
Zerrenin üstünde, cebel-i cudi!
En ağır bir yükü, yüklemiş bize
Atiyye çok âli, matiyye adi.

İmtina etti, almaya cibal,
Olmadı hamalı, en büyük cebel.
Beşermiş en cahil ve zalim hamal,
Bilmeden o yükü, “taşırım” dedi!

Üstlenip görevi, aştı haddini,
Almadı ins felek, onun niddini.
Görünce zahmeti, yapıp reddini,
“İşime geleni, taşırım” dedi.

Bilseydi kendini, olurdu arif!
Belkide olurdu, çoğa muarrif.
Rabbini sorana, ederdi tarif,
Kullara had bilmek, gerek ivedi.

Nebiler olmasa, olmazdı ümit!
Onlardır elbette, müstakim hamid.
Dinsiz bir hayat, ruhsuz ve camid,
Duçardır alama, onlar ebedi!

Yok, idik var ettin, hiçlikten bizi,
Halk ettin türaptan, tüm neslimizi.
Çıkarma akıldan, sen aslımızı,
Necis bir sudan, kılarsın bedi!

Kulluktur beşere, en büyük şeref!
Bahtiyar olanlar, olur müşerref.
Hatem-ül enbiya, kullukta eşref,
Sadece hak ona; ”habibim”dedi!

Salik kıl bizleri, o nurlu izde!
Ayırma sünnetten, yokuşta düzde.
Yaşatma bidat’i, küllide cüzde,
Bidate; o Habib”dalaldir” dedi.

Dalale gidenler, düşerler nar’a,
Giderler ebeden, odlu diyara!
Cenneti isteyen, uysun ahyar’a,
Diyar-ı cinanda, kalsın ebedi.