Zerrelerim Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yanıyorum gerçek diye,
Adım konsun koçak diye,
Herbir diken bıçak diye
Yüreğime saplanıyor.

Perdelerin içindeyim,
Kimse bilmez ne haldeyim,
Bilmiyorum neredeyim,
Aklım başım hoplanıyor.

Bakan kimdir gözlerimle,
Yazan kimdir ellerimle?
Konuşan kim dillerimle,
Aklıma su toplanıyor.

Ben kimi ki becereyim?
Yazdığımı beğeneyim?
Bana ben ne güveneyim?
İçim zaten küfleniyor.

O geldimi ruhum da dev,
Oluyorum ateş, alev,
Dar geliyor duvarlar, ev,
Ölüm mölüm vızgeliyor.

O gittmi ruhum bir taş,
Ölü gibi bre kardaş,
Canım bitkin ve hurdahaş,
Ağzım, dilim oflanıyor.

Barlıoğlu der; nedense,
Çok lütfeder ne sebepse.
Her ne zaman bana gelse
Zerrelerim saflanıyor.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 156-157/412)