Zerre Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bu gece tanıştım bir zerre ile,
Baktım ki; yüzünde parlak haleler.
Arkadaş eyledi beni kendiyle,
Bahçesinde gördüm beyaz laleler.

Gördüm ülkesinde binlerce saray,
Birinin ardından yükselmiş üç ay,
Geniş sokaklarda binlerce alay,
Bir yanda duruyor boş viraneler.

Sanki bir bayramdır, bir halk bağrışır,
Neş 'eli çığlıklar göğe ulaşır,
Varlıklar her yerde koşar oynaşır,
Kayalardan akar ne şellaleler.

Bazısı askerdir, bazısı çocuk,
Bazısı yapmakta uzun yolculuk,
Kimisinde kürk var, kiminde gocuk,
Sadaka topluyor çok divaneler.

Bir güneş batıyor, biri doğuyor,
İklim sıcacıkken hemen soğuyor,
Her gündüz lahzada akşam oluyor,
Varlıkla doluydu bütün haneler.

Bir yerde çalgılar çalanlar gördüm,
Öyle hoşlandım ki; canımı verdim,
Her kimi gördümse o anda sevdim,
Neş 'eler, çığlıklar, ne teraneler.

Varlıklar dökülmüş sahil boyuna,
Çocuklar koşuyor binbir oyuna,
Kimi hazırlanmış hemen soyuna,
Gemi kaynıyordu tüm tersaneler.

Öğretmen okulda ders belletiyor,
Söyleyip anlatıp ezberletiyor,
Kimini sınavda çok terletiyor,
Arı kovanıydı hep dersaneler.

Zerre bana dedi: 'Bu bir kasaba,'
'Daha dünyalar var bundan arkada,'
'Gezilmez tamamı belki bin yılda,'
'Hele bir görsen ki var daha neler.'

Dedi ki: 'Ne yazık, kısa ömrümüz,'
'Senin bir tek günün yüzbin günümüz,'
'Sana göre; doğar, hemen ölürüz,'
'Yine de mevcuddur bizden faniler.'

Barlıoğlu der ki; zerrecik öldü,
Gözümün önünde kabre gömüldü,
Ne kimseler duydu, ne kimse gördü,
Gönül saniyede bin yıl iniler.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 116-118/412)