Zerbo Ana Şiiri - İlhan Uludağ

Anadoluda,yaylada tozlu yoldan geçerken
Burcu burcu kekik kokusu arasında
Sırtındaki sütten kesilmeden
Yenisine altı aylık gebe olan bir ana
Çayın ortasında esbap yumuyor.
Mevsim heyalan mevsimi
Çay patladı gürül gürül akar
Munzur gibi kokar böyle havalarda ölüm.
Yedincisi olacak bu ilki kadar sancısı yok
Ama korkar yinede kaybederim deyi.
İlkini çay aldı,toprakta tırnağı kalmıştı onu doğururken
İkincisini dağa götürdüler,
Haber almıyor da yinede bazı gelir aklına;
Ne yer ne içer deyi.
Zerbo Ana yüreği dolu dolu ama saklamasını bilir
Tıpkı susmasını bildiği gibi.
Cahildir bildiği bilmediğinden çok olan bir cahil.
Ondördünde gelin geldi munzura
Onbeş yılda yedi çocuğa gebe kaldı zerbo ana.
Onun konuştuğu dilden konuşmaz insanlar
Bilmez o Irak'ta bir çocuk neden ölür yahut Filistin'de
Haberi dahi yoktur İsrail neden vurdu Lübnan'ı
Bildiği tek şey mahrum kalmak şu yaşamdan
Tek amacı çocukları olsa gerek
Ama yinede bilir vakti geldiğinde susmasını.
Yüreği ayrılık limanı susar sürekli
Bilmez ki bakım yapmasını ne yapsın garip,
Topukları yarık yarık zıbını şile bezinden.
Dünyası bu kadardır,Munzur'dan ötesini bilmez
Bilir tohum nasıl çimene verir
Ve nasıl başlar hasatla birlikte açlık.
Bilir garibanlığı,açlığı,çileyi,tutsaklığı,
Ve Munzur'da keven otu,kenevir tohumu,
Zerbo Ana yüreği kıpırtısız
Yorulmadı hiç bir yolculukta
Ve çoğu zaman yaptığı erkeğine evlat vermek.
Büyütmek onları onlarla birlikte büyümek,
Çileye yabancı değil de yinede yabancı bu dünyaya
Konuştuğu dille hiç görmediği ve görmeyeceği günlerle.