Zennure Hanım Şiiri - Necdet Uçan

çoğunlukla kocasız üç çocukla dağ başında
sabahtan akşama kadar çalışarak fasılasız
bir de çocukları büyütmek, sevgi verip
feleğin ağır yükünü sırtlanarak

feda edip kendini, yoğunlaşarak çocuklara
kızıyordun kocaya, gidip de gelmeyi bilmeyen
tek derdin okusun da adam olsunlardı
eşarbını bile satmaya hazırdın bu uğurda

bağ, bahçe, tarla, tapan, inek, hayvan
çoluk, çocuk, yetmiyormuş gibi bir de
dağdan odun, bağdan yiyecek
yaranamadan kimseye,bir de kaynana, hasta kaynata

kime sorsalar
en fazla özveride bulunan ana kimdir diye
kendi annesini bilir, ya da söyler
ama bir de “ana gibi ana”. olmak var, o da sende

bilmeyen yorumlar; çok konuşan, eleştiren diye
hoşnut olmayan hiçbir şeyden der, bilmeyen
tek gerçeğiydin,öznesi çilenin,sıkıntının ve sabrın
tanıyan bilir yüreğini, içtenliğini, derinliğini,dümdüzlüğünü

evlat kaybettiğinde
taşınamayacak yüktü biliyorum senin için
bu kadar mı kor olur bir yürekte, sürekli yanmaya hazır
hiç küllenmeden sıcak, taptaze

masum ve iyi yüreklisin, kaldırırsın diye
bütün dertleri çekmek görevi
sadece sana mı verildi
isyankar ruhunla be anam

sana çocuk olmak gerektiği söylenir de dillerde
dillerdeki indi yüreklere
yürekte çığ oldu büyüdü
beyinde gerçek olup yaşandı

acıma duygunla, dengeci, apaçık, tertemiz,insanca
ayırt etmeyen hiç kimseyi, yardımsever
nasıl büyük ve derin yürektir ki bu
her yükü kaldırıp da, dibi nefret ve kin tutmayan

sana ne yapılırsa yapılsın
seçersin unutmayı,hoşgörüyü
gelirsin de görmezlikten
yine de karanfil uzatırsın,kırmızısından

cahil derler,okumamış
cehalet gitmez sadece okumakla
yaşam, öğretir insana hem de nakşedip beyinlere
götürür bilgelik makamına,akademiler utanır varlıklarından

Temmuz 2013