ZeNNe Şiiri - Naime Özeren

Ayakları Ege’nin davetkâr sularında
Sırtını yaslamıştı Kaz Dağları’na
Fasılın nağmeleri yıkanırken yakamozlarında
Bir sevda türküsü söylerdi yaz akşamlarında
Bu, asırlar yorgunu efsunkâr kasaba...

İşte! Gecenin sürprizi...
Gözleri denizler kadar derin deli mavi
Dudaklarında çözülmemiş bir alfabenin gizemi
Ürkek bakışları bir intihar öncesi
Kızıl akşamlar kanarken düşlerinde
Alevden prangalar vurmuştu iç sesine
Söz geçiremedi yüreğine
Bu gece de attı kendini sahneye ZENNE
Oysa ne yeminler etmişti, hem de kaç kere
Ne demeli? Şeytan bozdurmuştu yine…
Müziğin ritmiyle geçti kendinden
Bir yaralı ceylan kadar ürkek ve güzeldi
Değme rakkaseler eline su dökemezdi
Bir inci tanesi düştü gözlerinden
Kimseler bilemedi, neden?
Hüzünlü yüzünde bir soru ifadesi:
“ Beni beğendiniz mi? “ der gibi
Öyle narin, öyle korumasız ki…

Doğduğunda sevindiler erkek oldu diye
Ama O hiç sevinemedi öyle
Utandı bir türlü söylemeye
Gizli gizli oynadı bebekleriyle
Aklı fikri, süslü takılar ve giysilerde…
Ruhunu hapsetti gizemli mabetlere
Yoruldu arabuluculuktan kişiliklerine
Ölümü seçecekti, çözüm olsaydı derdine
Ama kıyamadı gençliğine
Kim ne derse desin;
Masum ve güzel bir dişiydi ZENNE

Bitince program yeniden erkek oluverdi
Sazlar sustu, gece bitti ney sustu
Koptu içimdeki sazın telleri
Yıkıldı gönlümde sırça saraylar
Çözdükçe dolaştı bu kördüğüm
Kalemim sustu…
İsyankâr gözlerinden okunuyordu:
“ Erkek bedenime bu dişi ruhu üfleyen kim?
Söz geçiremediysem yürek sesime, suçlu ben miyim? ”

Zaman zaman gönlüme düştüğünde ZENNE
Ben de sorarım kendime?
Bakışlarının ucunda çırpınırken yüreği
Dinledik mi o sesi, sorduk mu niçin?
Paylaşabildik mi dertlerini?
Ver yalnızlığının yarısını
Al sevgimin yarısını diyebildik mi?
Biz neler yapabildik O’nu kazanmak için?
Peki,o halde suç kimin?

2004 / Ağustos