"zenciyim Ben" Şiiri - Ahmet Tığlı

Zenciyim;
lanetli derimden biliyorum bunu
beyaz adamın bakışlarından
"Pis Zenci,Pis Zenci"
paramparçayım öfkeden
bedenimin çevresinde
trende otobüste sokakta
kayıp şehir gibiyim...
Ansızın un ufak oluyorum
beyaz adamın bakışlarında kayboluyorum
bir hiçim bunu biliyorum
insan sever uzmanlara bağladım umudumu
beyaz bir ilaç istiyorum.
Nerede olursam olayım
Amerika'da bir cadde ortasında
sırtımda kırbaç izleri
Güney'de mitralyözle taranıyorum
insanaltı'yım Amerika'da
ne Kızılderiliyim ne de Çinli
ne Arabım ne Yahudi
ötekilerin ötekisiyim.
Kime yaklaşsam çözülüp dağılıyor
hiçbir şey istemiyorum oysa
insan olmaktan başka
beyaz adamlar gibi insan...
Bir çocuk sesleniyor;
hişt hişt zenciye bak anne
öcü öcü korkuyorum
yiyecek beni kara adam.
Kuşatılmış her tarafım
ayaklarımın altında yer sarsılıyor üşüyorum
beyaz şarkılar çalıyor
Lui Armstrong yok ortada
yüreğimde kaldı ezgilerim
onurlu dünya çevirmiş yüzünü
haddini bil siyah adam...
İsteseler siyah adam gibi davranmam
kalmam olduğum yerde
koparıcı keskin dişlerimi de göstermem
yeter ki gardını almasın dünya.
Ben düşüncelerimin tutsağıyım
bembeyaz dişlerim kocaman ayaklarım
geniştir göğsüm,
kıyı bucak kaçıyorum farketmeyin beni
utanıyorum inanın utanıyorum
sevdiklerini söylüyorlar bazen
nefreti gizleyerek gözlerinden
kömüre dönüyor yüreğim
siyahtan siyaha bürünüyorum.
Cehennemi bir ateştir bu
cennetten ırak.
Zenciyim kaba ve cahil
uydurulmuş bir efsanedir
karanlıkta tutmak için bizi
dünyanın atardamarları akıyor üstümüze
"Kan! Kan!.. güneşin erkek yüreği
pompalıyor kanımızı bizim".
Ölüyoruz sokaklar ceset dolu
hoşgeldin ölüm!..
ZENCİYİM BEN,
İşte özgürlük işte özgürlük...

Ahmet TIĞLI 2.09.2012