Zemheri Vakti Şiiri - Reşat Öztoprak

Zemheri vaktidir,
Puşt yuvasında gül açar
Ve koklar ölüler.

Zemheri vaktidir,
El, alem olu-verir,
Alem karanlık
Ve ziyan her bir yıldız,
Dağ-bayır, dolu, kırık kanatlar...

Yakamozlar Ülkesi'nde üşür,
Gencecik çocuklar.
Ay göz yaşı dökmekte
Ve titremekte rüzgar,
Aydınlık ölüme ermekte.
Çocuklar, yaşlılar
Genç delikanlılar.

Zemheri vaktidir,
Dışarıda, soğukta, bir kadın,
Sessizce söylenmekte.
Ağır bedeninin altında,
Bir bank göz yaşı içmekte.
Vakit zemheridir,
Uyuyan çok.

Pencere camında,
Bir anne iki yavrusu ile,
Verdiğimiz hükümden iç çekmekte.

Vakit şafağa gelmiştir,
Uykuya kalanın kaçıracağı
Ve göz yaşını dökeni,
İçeni ve sileni görmeyeceği,
Bir demin göz gözü görmezliğidir.
Vakit,
Puşt kucağında değil;
Bahçesinde gül açması gereken,
İşte o vakittir.