Zemheri Dünya Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Ardı karanlık yüzü soytarı dünya
Bir garip histir vedası insanın
Birde bulutlardan simsiyah
Yağmur değildi toprağa düşen.
"Hicran" hicran

Ellerini ovuşturup gecenin ayazında
Tir" tir" titreyen, yol gözleyen
Aç, perişan, mahsun, bir kor düşmüş yüreğime
İçimde ateş, dışımda zemheri
Kim kaldı ki böyle üşüyen, böyle seven
Bölünen, dirhem dirhem eksilen
Güneşin doğmasını çok bekledim

Sabah beş sigarasında yazdım ben birçok şiiri
Ayrılığa meşale tuttum, karanlığıma öfke
Bir cami avlusuna bırakıldı körpe sevdam
Biri kundaklayıp kaçtı dünyamı
Kimdi göremedim
Ben kendimi aradım bu kayıp diyarda
Bulamadım

, içimde binlerce pişmanlık, ölüm dindirmez acımı
Altı boş mutluluk inancı, insanlara umudu
Saf sevgisi, sevdasına zaafı
Olmaz bu günahın affı
Ve bu son çağrıy'dı sana
Bir çığlık duyarsan, topraktan önce serpil üzerime
Sarıl, ağla, bir af dile benden, can çıkmadan beden den
Son kez bak yüzüme, son kez

En azından varlığımı bil, sana olan sevdamı bil
Ben sana aşık oldum olalı
Mezara gömüldü çocuksu gülüşüm
Ziyadesiyle yaşadık, o yaşanmaz "elemleri"
Ben çok gidenler gördüm bu yürekten
Hepsi bir zamanlar çok seviyordu
Şimdi sustu vaktinden önce tüm feryadım
Çok mevsimler yaşadım , içi zemheri
Dışı sahte baharlar'dı
Ne dağlarım kar gördü, ne mahzenim ışık
Alışık olmadığım bir hayatın içinde buldum kendimi

Ardı karanlık, şirazesi kayık dünya
Adaleti batık Dünya
İnsan mı sende ziyan , sen mi insanda.?
Doğarken ağlattın, yaşarken aldattın
ölürken rahat bırak
yüreğimi toprağa ayrı göm benim,
Ne çektiysem onun yüzünden çektim
Yüreğimi toprağa ayrı göm...
desinler yüreği yoktu onun sevmeye
, bilmesinler bir ömür cehennemi yaşadım ben sende
Desinler sevmeyi beceremedi kalpsizdi, gerçeği bilmesinler
Kimse düşman olmasın sana
Kimse düşman olmasın sana,
kıyamam ki ben sana, kıyamam