Zemheri Şiiri - Hülya Gündüz

Hiçlik içinde savrulurken saçlarım
Tüm somut kavramları yok etmek istedim.
Bir kuyunun en uğultulu noktasına attım tüm sesleri
Duvar gibi buz kestiğimi
Gözlerime mil çekme isteğimi
Boynuma bir urgan geçirmeyi
Tüm düşünceleri iflasa sürüklemeyi
Susturdum tek, tek çığlık atan düşünceleri
Tanrı bile gülüyordu
Hiç bir konuda hallice olamamıştım.
İçimdeki ruhtan korkarak uyandığımı
Kabuslar, içinde yarım bırakılan serin uykularımı
Bir ruhun anlamasını bekleme isteği delilikmiş.
Şehrimdeki tüm güneşler, birer birer battı.
Karanlıkta gölgeme sarılarak çeyrek asır devirdim.
Kendimi kendime kırıp geçirdim.
Tüm savaşlardan burnum kanamadan çıkmıştm.
Oysa ruhum parçalara ayrılmıştı.