Zemheri Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Zemheri.

İzmir Buca, günlerden Cuma.
Aklımda çocukluğumdan kalan zemheri.
İçimi titreten davetsiz damlacıklar
Çaresizce yapışmışlar cama.
Umutsuz sevgi bu olmalı,
Değişime mahkum sıcak ve soğuk yanyana.
Oturduğum odadan dağlar görünür
Mevsim kış, üstelik ayaz.
Sıcak evimde mutlu değilim
Hava yoksulluğa karlayacak gibi akşama.
Ben o eski yıllardan iyi bilirim.
Yakınlarda bir yerlerde
Mutlaka üşümekte çocuklar, ve
Bacası tütmeyen köhne evlerden
Habersiz olanlardan hep iğrenirim.
Kış yoksulluğun düşmanıdır dostlar
İliklerimize kadar üşüdüğümüz
O yaman kışlardan bunu bilirim.
O kışlar ki birilerinin sıcak giysileri
Ve pahalı kış sporları ile hasreti,
Birilerinin tek göz kulübelerde
Tütmeyen ocakları ve
Üşüyen ayaklarıyla nefretidir.
Şimdi hüzünle baktığım, yüksek tepelerinde
Bembeyaz örtüsüyle ışıldayan Bornova.
Ve soğuğunu ta Buca'dan hissettiğim Nif dağı.
Yükseldikçe Manisa'ya ulaşan sıra dağlar.
Hayat hiç değişmez dostlar,
Spil'de yılkı atları ve bitmeyen yoksulluk
En çok ta zemheride ağlar.
Birilerini yazın sıcağı,
Birilerini kışın amansız soğuğu kavurur.
Kimi çocuklar gibi sevinir zemheride
Kimimizi hiç bitmeyen hayaller
Dört bir yana savurur.

Kemal Müftüoğlu İzmir 5 Şubat 2020