Zemheri Şiiri - Ahmet Mahir Pekşen

Zemheri selâm verdi, geldi soğuğun demi,
Buzdağlarına hapis, hayallerdeki gemi,
Donuverdi ardımda, çekemedim gölgemi.

Bin adım atsam gitmem, bir karışçık ileri,
Tutup çeker peşinden, buzlar yoldakileri,

Kar yumuşak, kar beyaz, buzlar sert, soğuk kara
Konuşsam kuş konacak sanırım soluklara,
Şeffaf hançerler saplı, bel vermiş oluklara.

Bir daha uyanır mı kar altındaki kentler,
Güneşi tutuverse, buz örgülü kementler,

Örtmüşken her karayı sütten de beyaz aklar,
Hissetmiyor hiçbir şey artık donmuş ayaklar,
Yine de durmuyor bak, çocuk atı kayaklar.

Farkı yok kayakların, kamçı yemiş atlardan,
Kulaklar ki az sonra, kopacak suratlardan.

Şarkılar sessiz kalmış notaları donunca,
Şiir şaşkın, heceler, farkı yere konunca,
Ufuklar renk yoksunu, gurup benzemez tunca.

Daha dün sevdalılar şen şakrak gülüşürken,
Mecnun çöllerde donmuş, âşık Kerem üşürken.