Zemheri Şiiri - Sefa Kara

Ansızın bastırdı zemheri soğukları
Fırtınalar karla karışık yağmurlar
Memleketi sel aldı içimi korkular bastı
Bu yıldırımlar hep korkutur beni

Uzaktayken sana geldi bir anda kış
Bilirim üşütür bu soğuklar seni
Hasta olur durursun bu mevsimde
Yüz kere de uyarmışımdır seni üstelik
Kalın giyin hasta olacaksın diye
Ben sana kızınca sen gülersin birden
Beni düşünmen beni mutlu ediyor dersin
Sevgilim seni düşünmediğim tek bir an bulsalar
Boşa çabalamasınlar çünkü bulamazlar

Ne fırtınalara direndi aşkımız
Ne çok karlar altında kaldık
Ama her seferinde senin gülen yüzünle çıktık
Tüm başımıza gelen sert fırtınalardan

Bu soğuklar hasta eder seni
Dünyanın en kalın montunu da giysen
İçim rahat etmez
Yoksam ben yanında elini tutamıyorsam eğer
Bilirim bu soğuklar mahveder seni
Ellerin buz keser her mevsim
Elini tutunca ısıtırım birazcık ellerini
Keşke üşümese hiç ellerin
Üşüyen sen değil ben olsam
Sarsam seni sımsıkı soğuklara kafa tutsam
Değmese sana zemheri üşütmese hiç bir ayaz yüreğini
Senin için sobada yanan odun olsam

Her mevsim bahar değil farkındayım
Ama sen benimken nasıl kış gelebilir anlamadım
Yaz güneşi gibi sıcak ve bahar esintisi gibisin sen sevgilim
Ben hiç üşümem işlemez hiç bir kış ciğerlerime
Çünkü ben seni ciğerlerime sakladım

Üşütemez artık hiç bir mevsim seni
Seni üşütecek rüzgarın alnını karışlarım
Sen hep benim ol sevgilim
Ben sana her mevsim baharım yazım