Zemheri Şiiri - Murat Bekir Alpars

ZEMHERİ…

Bir kuru yaprak çıtırtısı mıydı?
Kalbinden gelen o eşsiz ses.
Yoksa ılık bir sahil rüzgârımı
Yüzüme vuran o eşsiz nefes.

Dolunay akşamlarının yıldızları saydırması mıydı?
Seni özleten gecenin ve gündüzün her dakikasını bir bir saymak…
Yoksa tabiatın, dört mevsimin den birimiydi senin zemherin.
Ben seni sevdim, soğuk gözyaşlarıyla, pişmanlığını duymadan, üşümenin

Her aldığım nefeste buz kesiyorsam zemherinde.
Yaptığım her solunum senin nefesinden, suni teneffüs olur bedenime.

Can havliyle doğrulmalarımda seni görüyorsam ölümden ürkmeden
Ben seni sevdim bu yangının küllerinde hem de hiç tükenmeden.

Saçlarıma düşen her kır tanesinin bir adı var,
Karanlığımın içine döktüğüm her damla gözyaşımın da,
Ve hepsinin adı bir ve aynı
Hepsinin adı sen ve yalnızca sevda.

Gündüz de yanıyor mu benim gibi
Ve ben yanmıyor muyum gökyüzü gibi
Güneş sensin, gece ben mi?
Yine hüzün, yine gece olmayan bir tek sen mi?

Kapıyı açtığımda sensizlikten başka şey görmüyordu gözüm
Kokusu duyulan tek şeydi yalnızlık dediğim hüzün.
Ve bir gün bittiğinde bu sözüm
Göğsümde kara bir zambak üstümde on kürek toprak
Daracık kuytunun karanlığında olacağım.

Gözlerim senden ayrılmanın damlacıklarını taşıyor olsa da
Huzur ve gurur olacak ruhum da
Seni sevmek ne büyük kısmet,
Ben, seni sevmiş olmanın tesellisinde olacağım,
Şerefle ve haysiyetle…

Murat Bekir ALPARS