Zemheri Şiiri - Fatih Karaman

Zemheri bir kışın ortasıydı seni ilk görüşüm
Kalbimm,
O titrek, kırılgan ve de yorgun olan uzuv
Biliyorum seni o`sun sen
Ve bile bile lades oluyorum sana

Sonu baştan bellidir bazı şeylerin
Bilirsin, bu kez bu dalga boyunu aşıcak
Bilirsin bu kez gözlerin kararıcak
İstifinizi bozup karşı koy dediğinizi duyar gibiyim
Sorarım size o zaman;
Hangi kol gücü dayanır, bu aşkı kaldırmaya
Çeker seni taa en derin yerinden
Engel olamassın akıntıya

Çektikçe deniz beni sevdi sanırsın
Bir hayale işte böyle aldanırsın
Eylülde umutlara çiçek açtırırsın
Artık yorgun degil, sensiz kalbim

Ne dirki sensizlik
Bende ben olamamak mı ?
Yoksa sende seni bulamamak mı?
Yada karşı koyamamak mı sana ?
Bulamadım bende bu soruyu yıllarca...