Zelzele1 Şiiri - Nurettin Sevim

ZELZELE

Altı şubat, yirmi üç.
Merkez,Kahramanmaraş.
On ilimizde deprem.
Sanırsın ki bir savaş.

Yedi nokta dört ile.
Salladı bir zelzele.
Her taraf feryad, figan.
Her tarafta velvele.

Kim bilir kaç sineye.
Düştü yine bir acı.
''Hakk'tan gelen acının,
Sabırdır tek ilacı.''

Ağıtlar karışırken,
Gecenin karasına.
Merhem olmak isterim,
Yüreğin yarasına.

Evi barkı yıkılmış,
Mekânı olmuş kovuk.
Enkazların altından,
Seslenır boğuk, boğuk.

Bu acıya dayanmaz,
Yaralı benim gönlüm.
Betonların altında,
Ne kadar soğuk ölüm.

Diyarbakır, Malatya,
Adana, Antep bizim.
Osmaniye,Urfa'da
Hüznümüz ortak bizim.

Adıyaman,Kilis'de
Pazarcık, Hatay bizim.
Acınız, acımızdır.
Hüznümüz ortak bizim.

Bu acı da geçecek,
Millet verdi elele.
Yeter ki, hiç olmasın.
Yüreklerde zelzele.

Nurettin SEVİM