Zelzele Şiiri - İbrahim Sağır

On yedi ağustos gece yarısı,
Sinsice kapıyı çaldın zelzele.
Elinde ecelin ölüm borusu,
Canları uykuda aldın zelzele.

Eskiden bir şehre yeterdi gücün,
Ne diye büyüdü, çoğaldı öcün,
İçimizi yakıp dağladı acın,
Tüm yurdu kedere saldın zelzele.

Bolu’yu yokladın, İzmit’e geçtin,
Adapazarı’nı kurbana seçtin,
Değirmendere’yi, Gölcük’ü biçtin,
Bir anda dünyadan sildin zelzele.

Bir ara Bursa’ya uğradı yolun,
Eskişehir’e de uzandı kolun,
Zonguldak, Yalova ve İstanbul’un,
Bağrın dilim dilim dildin zelzele.

Yerle bir eyledin binlerce evi,
Sen misin dünyanın en gaddar devi?
Yok mu yüreğinde bir parça sevi?
Tomurcuk gülleri yoldun zelzele.

Hışım gibi çöktün üstüne yurdun,
Nazenin kolları, belleri kırdın,
Eşi eşten, dostu dosttan ayırdın,
Yavruyu anadan çaldın zelzele.

Asır’a çevirdin kısacık ân’ı,
Yüce Hakk’tan aldın elbet fermânı,
Betonlara gömdün binlerce canı,
Ölüm değirmeni oldun zelzele.

Planlar kurmuşsun günlerden beri,
Gecenin bir vakti salladın yeri,
Bahtiyâr, şen şakrak aileleri,
Paramparça ettin, böldün zelzele.

Dağlandı yürekler, eridi canlar,
Enkaza karıştı bedenler, kanlar,
Derin uykudayken bütün insanlar,
Toprağın altından geldin zelzele.

Merhametin “M” si yok mu gönlünde?
On binleri boğdun göçük gölünde,
Bir amansız zâlim avcı elinde,
Hançer gibi ciğer deldin zelzele.

Sağır’ım bağrımı yaktı bu acı,
Ne bir dermânı var, ne de ilacı,
Yan yana can verdi ana, kız, bacı,
Canları uykuda aldın zelzele.