Zelzele Şiiri - Mehmet Girişit

Bir şubat akşamı
Sevinçle doldu gönlümüz
Kar vardı gökyüzünde
Bereket yağıyor dedik memleketimize
Gelinlik giydi sandık
Bahara gebe
Oysa kefen bürümüş memleketim
Toprak doğuruyor kıyamet zelzele

Altı şubat saat dört on yedi
Yer yerinden çatlıyor
Patlıyor bombalar yerin dibinde
Gece gündüz gündüz gece
Yuvamız mezar bedenimiz cenaze
Toprak kan kusuyor
Sanki intikam peşinde

Halimize ağlıyor gökyüzü
Kar boran lapa lapa göz yaşı
Emanet canımız telaş içinde
Ölüm düşmüş peşimize
Kurulmuş can pazarı
Aldığımız mezar bile veresiye

Haram oldu gözlere uyku
Tarifsiz bir bekleyiş umut dolu
Kimse var mı, kimse yok mu sesleri
Telaşla yırtıyor geceyi
Gözlerim Avuçlarımda ağlıyor
Ölüm suskun suskun çoğalıyor
Baba kurmuş özenle sarayı
Evladım saramaz bu derin yarayı
Anam taşı toprağı basar bağrına
Ne edim mezar olmuş milyonluk sarayı

Şöyle baktım güzel memleketime
Azrail pusu kurmuş her bir eve
Ne can kaldı ne yuva
Sen yardım et Allah’ım bu aciz kullara
Bir yanımız enkaza bir yanımız gurbete bakar
Nasıl unutulur bunca hatıralar
Yürek nasıl dayanır vedalara
Elveda dese de Doğdukları topraklara
Halbuki daha ne çok şey vardı yaşanacak yarınlara
Acı gelse de uçup gitmek
Çaresizlikten olsa gerek

Kaçmak olmaz ne çare
Sormayın halimiz biçare
Kimi can telaş içinde
Kimi donarak sessizce ölüyor enkaz içinde
Sevinemedik halimize
Dostumuz arkadaşımız gitti doksan saniyede
Dondu damarda kanımız
Soğuk ve açlık hüküm sürüyor bedenimizde
Hiç acı çekmedi yer yüzü bu kadar
Her yer mahşer her yer kıyamet zelzele
Mehmet Girişit
Gölbaşı / 28.02.2023