Zelzele Şiiri - Günay Bozkuş 2

ZELZELE
İkibin yirmiüç altı şubatı
Yolcusun topluyor Azrail atı
Şair resmedemez bu harabatı
Evi barkı taşsız koydun zelzele

Ecel uykusunda topyekûn vatan
Gölbaşı kurumuş, bitmiş Elbistan
Malatya ağlıyor, Hatay kabristan
Bacıyı kardaşsız koydun zelzele

Ölüm kol geziyor Maraş, Antep'te
Kilis, Diyarbakır, Osmaniye'de
Kırkbin ömür gitti kırk Saniyede
Yurdumu insansız koydun zelzele

Taş üstünde taş kalmamış haneler
Yavrusuna siper olmuş anneler
Yürek dayanmıyor neler var neler
Gözlerimi yaşsız koydun zelzele

Anasız babasız garip kuzular
Gözlerinde korku yürek sızılar
Geceden de kara imiş yazılar
Yavruları öksüz koydun zelzele

O bakışlar ne ateşte ne közde
Depremler yürekte,beyinde, gözde.
Acılar tarifsiz mecal yok sözde
Herşeyi anlamsız koydun zelzele

Vedasiz gidişler en zor olanı
Kar yerine kan döker Asumanı
Sura mı üflendi ögle zamanı
Kefenleri salsız koydun zelzele

Tarihler yazmadı böyle felaket
Enkaza karışmış bulunmaz ceset
Soğumuş bebekler boş kalmış puset
Bedenleri cansız koydun zelzele

Dokunmaya kıyamadığım teller
Betona gömülmüş o nazik eller
Nice canlar gitti nice garipler
Cenazeyi adsız koydun zelzele

Alan O veren O ne gelir elden
Daha çok ağitlar dökülür dilden
Sebebin ocağı sönsün tez elden
Bozkuş'u kanatsız koydun zelzele