Zelil Kimsesiz Dilenciyim

Kaldırımlar emzirdi beni bu şehrin sokaklarında

Etrafı kırık dökük taşlarla çevrili şu kaldırımlar

Kim bilirdi ki bu kadar zavallı çaresiz bir başıma kalacağımı

Ve kim derdi ki aç bilaç zelil dolaşacağımı

Altıma pamuktan döşek üstüme atlastan yorgan serilmedi benim

İki gözüm iki çeşme ağlarken karanlık dar sokaklarında ,

Ayağımda zengin çocuğunun giydiği potin üzerimde sosyete züppelerinin sırtına attığı deriden pardesü

Soğuk uzun kış gecelerinin bitmek bilmez ayazında yalın ayak

Zıpkın yemiş balıklar gibi dönüp dururken aç susuz bir tek kibrit çöpü kalmıştı elimde onu tutup ağlamaklı gözlerle

Semaya dikmiştim gözlerimi O'ndan yardım dilendim çünkü ondan başka hiç kimsem yoktu kalmamıştı

Çünkü beni karanlık şehrin kırık dökük kaldırımları emzirmişti.