Zela Şiiri - Canan Özanaç

Acının coğrafyası yok....
Ahrette bile duyar analar,
Feryat dolu bir evladın sancısını....!
Silinsin gazetelerden,
Okunmasın artık haberleri
Şu kahreden cin'ayetleri
Yok etsin birileri,
Ya da yetişsin İsrafil
Üflesin sur-a
Koparsın kıyameti....

İlk anamızın rahmini döverek başlıyoruz
Gelmek için şu çivisi çıkmış dünyaya
Anamızın karnını tekmeliyoruz..
Vuruyoruz
Vuruluyoruz....!
....
Irmak kenarında çamaşırı dövüyoruz
Kasapta eti
Havanda suyu...,
Hep dövüyoruz....!
Bitmiyor hıncımız
Öfkemiz dinmiyor.
Parçalıyor, parçalanıyoruz......

Bir nal uğruna demiri dövüyoruz
Ateşe atıp yakıyoruz
Suya daldırıp donduruyoruz....

Bir buğday tanesi uğruna
Toprağı dövüyoruz
Yetinmiyor,
Karnını tırpanlıyor, parçalıyoruz...
Vuruyoruz ha vuruyoruz.....
Kanıyor, kanatıyoruz.....

Zeliha;
Buğday tenine al kanlar bulaşmış
Başak sarısı saçları
Kahpece kalmış parmak arasında törenin...

Ahh Zela,
Sarı Zela derlermiş adına...
Yanaklarındaki çillerine allar morlar karıştığında
Daha onbeşinde..
Küçücük bir kadın
Zela,
Sahi senin yokmuydu bir muradın....
Sokak ortasına atmışlar nefessiz bedenini
Karıncalar üşüşmüş sarı saçlarının arasına
Kurt düşmüş göğsündeki yaralarına...
Zela,
Anasının kuzusu, belki de umudu...
Neyin hıncıydın sen Zela?
Toprağı arpa, buğday için dövdük
Demiri mıh için
Gökyüzünü yağmak için,
Anamızı doğmak için....
Peki seni ne için dövdük Zela, Zeliha.....