Zel-lal (II) Şiiri - Mesut Doğan

'anneme'

............................................................

gördüm çay vaktinde dün,
kuşa yem ettiği yavrusunu görmüş gibi
düşünde,merhameti nefretinden soluyan
o kadını.andım.andık silüeti musa dağına
karışmış sevgiliyi.gök yarıldı ve
yeni miraçlara
kalktı nebiler.kadim dostum uzanmışken
toprağa.

ahh.....
kahverengi kederlere bürünmüş annem
yeniden,yeniden doğur beni

eksildim,hep eksildik dedi,
bilimcileri dillerin.
çoğaldıkça dilsizliğimiz.

''er-gül''ler...
artık bilemez aşkı,merhametini annemin.
ahh ninemin eksik diliyle anlattığı,
tanrı zikrini;
kelom-Qedim
kelom-Qedim

peygamberler uğultusu kutsal kitaplar
birçok nebi ve karınca
dedi ki:
deruni bir aşkla düştüm toprağa
doğruldum,geldiğim kayıp pusulalara.
geceler ilahesi dolunay sevgili
cezb ve zikr
zikr ve cezb
ahh.....
doruğunda uyanmışım gün ışığının

bildim,zamansız geldiğini aşkın
kutsallıklardan,orgazmın tenhasında
vurdum gölgemi ve gördüm şalından
nisyanlar öğütleyen annemi
söyle şehvetinden midir,bunca parıltın
hilal.
ahh bildim zamansız aşkı kutsallıklardan

dedim ki ey tanrı;
yedi kez yıkandım da geldim
halim hasbihal
hasbihalin hal
zel-lal

yatmazmış kuluçkaya guguk kuşları
ahh bildim
bundanmış,bundanmış
bekareti meryemin