Zekeriyya Bican: Hayatı, Biyografisi, Es ...

Öz geçmişi:

01.04.1955 Yılında Elazığ’da dünyaya geldi. İlk, orta, lise ve Yüksek öğrenimini Elazığ’da tamamladı.
Elazığ DMMA Makine bölümünü bitirerek Makine Mühendisi oldu. Elazığ lisesinde iki dönem öğretmenlik yaptıktan sonra, Mühendislik Hizmetlerine başladı. “ Bölge Makine İmalat ve Donatım Şubesi’nin İkmal Baş Mühendis’liği görevini sürdürmektedir.
Şair bir dönem Tiyatro ile de meşgul oldu. 1970 ‘li yıllarda Elazığ Tiyatro gurubunu kurdu. 1981 Yılına kadar fahri olarak bu gurubun başkanlığını yaptı. Kendi yazmış olduğu üç tiyatro eserini sahneye koydu. Oyunları civar illerde de sahnelendi. Şu anda iki şiir kitabı mevcut olup,basılma aşamasında iki adet şiir kitabı vardır.
Şair Mühendis olmasına karşın, Edebi yönü ağır basmaktadır. “Şair ruhlu” yaratılmıştır. İnce düşünür ve düşündüğünü yazıya döker.
Yöresel hikayeler yazmaktadır. Bazı yapıtları, ulusal ve yerel gazetelerde yayınlanmıştır.
Şairin baba tarafı, 1754 Yılında Çanakkale’den memuriyet nedeniyle Harput’a naklen gelen, Müderris Mehmet BİCAN ‘dan gelmektedir. Anne tarafı, Perçenç (Akçakiraz) köyündendir.
Şair evli ve iki çocuk babasıdır.
VEB SİTEM: www.harputlubican.com

ÖNEMLİ NOT: 1- Not: Şiirlerim noter tasdiklidir.
ŞİİRLERİMİ, ALTINA İSMİMİN YAZILMASI VE iZİN ALARAK; GENEL AHLAK VE ETİK DEĞERLERE ÖNEM VEREN ŞİİR VE EDEBİYAT VE SANAT DERGİ VE SİTELERİNDE KULLANABİLİRSİNİZ.

NOT: 2- BAZI İNTERNET SİTELERİ, TANINMIŞ KİŞİ VEYA İNTERNETTE ÇOK ARANAN ŞAİR VE YAZAR ADLARININ İSİMLERİNİ KULLANARAK KENDİ SİTELERİNE YÖNLENDİRME YAPABİLMEKTEDİRLER. ALAKASIZ İSİMLERİ KULLANARAK UYGUNSUZ SİTELERE YÖNLENDİRME YAPAN KİŞİLERİ ŞİDDETLE KINIYORUM.

Zekeriyya BİCAN



TÜRK HALK MÜZİĞİNDE UNUTULMAZ BİR YERİ OLAN, ' KARA ERİK ÇAĞALA TÜRKÜSÜNÜN HİKAYESİNİN BABAM YUSUF BİCAN'IN BAŞINDAN GEÇMİŞ BİR ACIKLI AŞK HİKAYESİ OLDUGUNU BİLİYORMUSUNUZ? HİKAYEYİ BİR KÜLTÜR HİZMETİ OLSUN DİYE, OLAYDAN 84 YIL SONRA YAZMAK BANA NASİP OLDU. YAZMAYI VE İNSANIMIZA BU BİLİNMEYEN VE GİZLİ KALMIŞ GERÇEĞİ YAZMAK BENİM İÇİN BİR GÖREVDİ. hALKIMA EN DERİN SAYGILARIMLA...
Bu gün 09 Nisan 2004 Cuma. Keban’a gittim. Amacım, gençlik yıllarımın başından beri tanıdığım; bilim ve kültür adamı, aziz dostum, Su Ürünleri Yüksek Okulu Müdürü Hüsamettin Kaya’yı ziyaret edip, gönül almaktı. Bir tatlı kahvesini içerken sohbetimiz, ister istemez yine edebiyat ve kültür deryasına girmemize neden oldu. Şiirler okuduk. Ben de, o da şiir dostu iki arkadaş şiirin verdiği haz ile ilk gençlik yıllarının unutulmaz anılarını tazeledik. Güzel Elazığ’ımızın güzel insan- larını andık. O da delicesine, bir Elazığ sevdalısıdır. Elazığ’a hizmet aşkı 1970’li yıllara uzanır. Elazığ adına ne varsa o da oradır.
Sözün bir yerinde, değerli kardeşime sordum. “Kara erik çağala, ye ki yaran sağala’ nereden geliyor biliyor musun? ” dedim. Hayretle yüzüme baktı. “Nasıl yani dedi” Anlattım, dinledi ve dedi ki bu güzel hikayeyi bu toprağın insanlarına duyuralım. Olur dedim ve söz verdim.
Aşağıda; anlatacağım hikaye 1920 yıllarında bire bir yaşanmış, vuslata erişmemiş acı bir aşk hikayesidir.

KARA ERİK ÇAĞALA

Harput’ta yaşantı artık tek düzelikten çıkmıştır. On dokuzuncu asrın sancılı günleri en acımasız ve en tipik tarihi olaylarını yaşanmaktadır. Henüz harbin yaraları çok tazedir ve yaralar kanamaktadır. Yıllar yılı debdebelerle geçmiş olan Harput yaşantısı üzerine bir kâbus çökmüştür. Birkaç yıl öncesine kadar hiç kimse ne olup bittiğinin farkında değildir.Bir İmparatorluğun bitişine şahit olduklarının bilincinde değillerdir. Ne Harput ve ne de Harputlu’lar, Harputun bittiğini gün be gün tükendiğini yeni yeni fark etmektedirler. Her geçen gün Harput’ tan bir şeyler kopartmakta, bir şeyler götürmektedir. Harput ahalisi yavaş yavaş Mezraya bir göç telaşı içine girmişlerdir. Dünya Sosyoloji tarihinde eşine ender rastlanılır olaylar Harput’ta cereyan etmektedir ki, kocaman bir şehir ahalisi evlerini kendi elleri ile yıkıp, aşağıdaki ovaya, mezraya göç yaşamaktadır. Hiç kimse de bu işe akıl sır erdirememektedir. Bazı devlet memurları da, tayin isteyip gitmektedirler.
Rahmetli babam Yusuf BİCAN, o yıl on altı yaşındadır.
Harput’ta bu göç hareketi sürdüğü sıralarda, babam da düzenli olarak atı ile mezraya gidip, işlerini halledip tekrar Harput’a dönmektedir.

(Ben, o yıllarda yaşanan bu sevda olayını, babam bir arkadaşına anlatırken dinleyip şahit oldum. Babamın çok sevip saydığı Hamedili Veli Efendi adında bir arkadaşı vardı. Onun için, ‘Veli, insanın namusunu emanet edebileceği bir dosttur.’ derdi. Veli Efendi bir gün babamı ziyarete gelmişti. Evimizin bahçesinde oturuyordu. Annem çay yapmış, ben ise çayları dolduruyordum. Tarih 25 Nisan 1966, -iki gün önce 23 Nisan Bayramına katılmıştım, oradan hatırlıyorum- erikler çiçek açmıştı.)

Veli efendi, erik çiçeklerine bakarak “Yusuf, bu kaçıncı erik çiçekleri? ” deyiverdi.
Babam, “Kırk yedi...” derken gözlerinden bir damla yaş düştü. Şaşırmıştım, babam durduk yere neden hüzünlenmişti.
Veli efendi, “Hele anlat, nasıl olmuştu o iş? ” dedi.

(Babam anlatırken sanki ben orada yokmuşum gibiydi. O sadece Veli efendiye anlatıyordu. Çünkü çocukların yanında aşk meşk hikayeleri anlatılmazdı. Çok merak etmiştim. İyi ki de dinlemişim. O gün çok hoşuma gitti. Hiç mi hiç unutmadım. Bundan sonrasını babam şöyle anlattı.)

“Veli, yaşım atmış üç oldu. Olayın üzerinden kırk yedi yıl, evet, tastamam kırk yedi yıl geçti. Erikler, tam kırk yedi kere meyve verdiler, çoğu kuruyup gitti.
Her günkü gibi, bizim beyaz ata binmiş Mezre’ye gidiyordum. Harput’un çıkışındaki çıkmalı evin pencere camı birkaç kere çalındı. Hem de o kadar şiddetli ki, cam kırılacak gibiydi. Bakıp bakmamakta tereddüt ettim. İçimden bir ses, dönüp bak, dedi. Dönüp bir baktım ki, ne göreyim, bir ay parçası, bir huri kızı, başından oyalı yazması kaymış, bir çift yeşil gözle gülüyor. Eliyle ‘gel gel! ’ diye de işaret ediyor...
Deli olacağım. Sabahın bu vaktinde rüya mı, hakikat mı farkında değilim. Harput gibi bir yerde, çok ender rastlanabilecek bir durumdu. Bir kızın böyle serbest, böyle özgürce hareket etmesi pek normal karşılanmazdı...
Yaklaştım atı pencerenin altına çektim. ‘Yusuf! ’ dedi. Adımı bile biliyordu. Ama ben, daha önce onu hiç görmemiştim. Gözlerim, gözlerine takılı kalmıştı. Dilim tutulmuştu. O konuşuyor, ben dinliyordum. Ama cevap veremiyordum. Nutkum tükenmişti. İçine düştüğüm o iki yeşil göz, beni esir almıştı. Kız, sarı ipek saçlarını da hiç gizlemiyordu. O an, o sarı ipek saçların bir ömür boyu, boynuma dolanıp kalacağını bilmiyordum. Dalıp gitmiştim...
‘Yusuf, al sana bir kara erik yolda yersin’ dedi. Eriği aldım. Erik değil, sanki gökteki dolunayı bana vermiş gibiydi. Alıp mendilimin içine koydum.
Sonra ‘Yusuf, beni buradan al. İstersen dünyanın ötesine gelirim. Ama beni mutlaka al. Yeter günlerdir yolunu beklediğim. Dün gece uyumadım, bekledim sabaha kadar.Uykuda kalırsam seni göremem diye çok korktum...’ dedi.
Sadece, ‘Peki peki, tamam...’ diyebildim.
Ah bu cahil kafam, niye acele edip de, o gün alıp gitmedim. O gün Mezre’ye de gitmedim. Atımı eve çevirdim.
Meydan mahallesine bir rüzgâr gibi girdim. Anam, Pembe Hanım, pencereden görüp korkmuş. Yusuf niye böyle telaşla erkenden geri döndü diye. Hemen aşağıya, kapıya inmişti, ‘Oğlum, hayrola. Bu halin ne böyle? ” dediğini duyar gibiyim. ‘Ana’ dedim ‘gir içeri kapı ağzında anlatamam. Ben bittim.’ Anamın gözleri büyüdü birden. ‘Hayrola ne var oğul’ dedi. Bir solukta olanı biteni anlattım. Anam kahkahalarla gülmeye başladı. Ben bu defa anama kızıyordum. İşin ciddiyetini anlamamış gibi davranıyordu. ‘Ana, gülmeyi bırak. Eğer o kızı yarın bana istemezseniz şu Harput Kalesi var ya; giderim, oradan kendimi aşağıya atarım. Bütün Harput da bana ağlasın, sen de ağla.’ dedim. Anam, ‘Delisin sen.’ dedi. ‘Bir kız için insan kendini kaleden mi atarmış; o kız senin gadan ala oğul, bir çaresine bakarız.’ derken işin ciddiyetini de anlamıştı. Anam da, ben de, sabaha kadar yatamamıştık. Anam endişe duymuştu. Bense hayaller ülkesindeydim. Sabaha kadar düğünümüzü hayal ettim. ‘Yusuf beni buradan al! ..’ sözü sabaha kadar kulaklarımda çınladı durdu.
Anam konuyu babama açtığında, babam pek önemsememiş. Kızın ailesini, babasını çok yakından tanıdığını, memur Mehmet Efendi’nin kızı olduğunu, bize de münasip bir gelin olabileceğini belirtmiş. Lâkin işlerinin o günlerde çok yoğun olduğunu; Halep’e külliyetli miktarda gön ve tabaklanmış hayvan derisi göndermesi gerektiğini, askeriyenin ayakkabı ihtiyacının çok önemli olduğunu falan söylemiş.
Bense, bu arada, geçen üç günümün, üç asır gibi geçtiği biliyorum ama sonradan bir ömre bedel olacağını bilmiyordum.
Dördüncü gün; babamın yüzüne bakarak -o devirde bir evlât babasına böyle bir konuda asla bir şey söyleyemezdi- ‘Baba, benim işim ne oldu? ’ dedim. Babam, şöyle cevapladı: ‘Galiba geç kaldık. Mehmet Efendi’nin tayini Payitaht’a çıkmış. Üç gün önce gitmişler...’
Gök kubbe başıma düşmüştü. Başım dönüyordu. Yine dilim tutulmuştu. Öylece babamın yüzüne bakıyordum. Babam durumumu görünce sarsıldı. ‘Demek bu kadar önemliydi.’ dedi. Yüzümü öptü. ‘Sana çok daha güzel bir eş alacağım, merak etme; unutursun bu günleri, sonrada gülersin haline.’ diyerek elimden tutup yukarıya çıkardı.
Divanın üstüne abanmış ağlıyordum. Babam ‘Hiç görülmemiş bir şey...’ dedi.
Babamın cevabı kulaklarımda çınlıyordu; ‘Onlar gitti, şimdi üç günlük yoldalar...’.
Üç günlük yol nedir ki, bilmiyordum. Sandım ki, dünyanın öteki ucuna gitmiştiler. Oysa, olsa olsa Kömürhan Köprüsü’nü ya geçmiştiler, yahut oradaydılar. Bu günkü aklım olsaydı, gider bulurdum onu. Niye biliyor musun? Ben ona söz vermiştim. O bana gönül vermişti. Ama o gerçeği bilmiyordu. Bilmeyecekti. Mutlaka intizar etmiştir bana.”
Cüzdanından bir kara erik çekirdeği çıkardı. “İşte bana bu kara eriği vermişti. Eriği yemeye kıyamadım.Mendilimin içinde çürüdü. Sadece çekirdeği kaldı. Askere giderken de yanım da götürdüm. Tam yarım asır geçti. O nerededir şimdi? Veli kardeş, bir haber alsam, bilsem yerini, gider bulurdum. Dayayıp dizlerine başımı, derdim ki: ‘Ben sözümde durdum. Babamın da kastı yoktu. Sizin gideceğinizi nereden bilecektim...”
Bu olay Harput’ta duyulmuş. Babamın arkadaşları “O eriği niye yemedin? ” diye yıllarca takılıp, şaka yaparlarmış. Anlayacağınız dile düşmüş:
“Kara erik çağala, ye ki yaran sağala”

On altı yaşında yaşadığı ve asla unutamadığı bu olayı, elli yıl sonra anlatırken gözlerinin yaşardığını gördüğümde hayret etmiştim. Hakikaten eskinin aşkları başkaymış. Şimdi, kendisini de, yaşadığı büyük aşkı da saygı ile anıyorum...
Bu olayı anlattıktan bir yıl sonra babam vefat etti. ‘Kara eriğin çekirdeği’, hâlâ cüzdanındaydı. Sonra ne oldu, ben de bilmiyorum. Ona ve Harput’un bağrında yatan tüm dostlara tanrıdan rahmet diliyorum.
Derler ya: ‘Harput’ lu severse tam sever. Harput’un sevdaları bir ömür sürer.’
Bu vuslata ermemiş sevda da, bir ömür sürmüş meğer...



Zekeriyya BİCAN

2. BİR HİKAYE

AYŞECAN
Bu olay 1890-1905 yıllarında Perçenç (Akçakiraz) köyünde yaşanmıştır.Olayın kahramanı büyük annem Ayşecan hanımdır.
Büyükannem olayı anlattığında, yaklaşık doksan yaşlarındaydı.Anlatırken olayları yeniden yaşıyormuş gibi hüzünlenir ve ağlardı.
Günümüzde “büyük aşk yaşıyorlar ” sözünü çok duyarız, bir süre sonra sözü edilen büyük aşkların bittiğini duyar ve güler geçeriz.
Anlatacağım öykü gerçek “büyük aşk” örneğidir.
1978 yılının Haziran ortalarıydı. Büyükannem bize misafirliğe gelmişti. Akademinin son sınıfındaydım. Mezuniyet sınavlarına hazırlanıyordum. Yorulmuştum. Ders çalışmaya biraz ara verdim Büyükannem in yanına gittim. Büyükannem de “ Çok yoruldun oğul. Bir az dinlen ” dedi.
Bir sigara ben yaktım, bir sigara da, Büyükannem yakmıştı. Kendisi de sigara içmesine rağmen, benim sigara içmeme gönlü razı olmuyordu. “ Bu mereti içmeseniz keşke.” dedi. Ama sen de içiyorsun... Büyükanne dedim. “ İçmez olaydım. On dört yaşımdan beri içiyorum. Bir faydasını görmedim. Sadece avunmak için başlamıştım.”dedi.
-‘Biraz da ben avunayım.’ dedim.
—Senin avunacak neyin var ki yavrum? dedi. -Ya senin..dedim. - Benim ha..dedi.
Çok içlenmişti. Merak ettim. Büyükanne ağlıyordu.
. Apak saçları, pembe-beyaz nur yüzü ile, bir çocuk veya bir genç kız
görünümündeydi. Yaşı doksanı geçmesine rağmen, birkaç kırışıklık dışında cildi sedef gibiydi. Göz kapaklarındaki o sarkmalar da olmasa; onun, o yaşta olmasına inanmak mümkün olmazdı. Çok da zekiydi. Ne geçmişi, ne de dünkü olayları unutmuyordu. Ailede herkes onun bu özelliğine imrenirdi. Çok temizdi. Temizliğe merakı bazen titizlik derecesinde olurdu. Mendili hiç elinden düşmezdi ve pırıl pırıldı. elinden öpülmesini istemezdi. Ellerini tuttum, Büyükanne on beş yaşında, çocuk yaşta ne diye sigaraya başladın ki? ’ dedim. İçini çekti. Göğsü kalkıp indi. Başladı anlatmaya “Ben hiç çocuk olamadım ki oğul. Bizim çocukluk yıllarımız, harp yıllarıydı. Savaşların içerisinde doğmuştuk. O olmayası savaşların hiç mi hiç biteceği de yoktu. Biri bitmeden diğeri başlıyordu. Analar asker fabrikası, çocukları harp çocuklarıydı. Ortalıkta gençlerden eser yok gibiydi. Analar; yüzlerine bakmaya doyamadan, oğullarını asker ediyorlardı. Sırası gelen gidiyor.Dönen de olmuyordu. Dönen de, yarım adam oluyordu.
Ben babamı tanıdığımda, yaşlı başlı bir adamdı. Savaş artığı bir ihtiyardı. Anam, babama rağmen çok genç bir hanımdı. Sadece benim babam değil, hemen hemen bütün babalar ihtiyar babalardı. Askerlik bitene kadar, hayli yaşlanmış dönüyorlardı. Bir de insanlar çok erken çöküyorlardı. Aşıların ve ilaçlarında pek bilinmediği yıllardı. Kininden başka ilaç adı bilen de yoktu. Nüfusun devamı için genç kızlar; babası, dedesi yaşındaki insanlarla evlendiriliyorlardı. Babamın tek isteği, benim evlenmemi dünya gözü ile görmekti.
Benim hiç mi hiç evlenmeye niyetim yoktu. Çünkü babam yaşında bir adamla evlenmek bana çok ters geliyordu.
Bir akşam beni de istemeye geldiler. On dört yaşıma yeni girmiştim. Ağladım. Ben asla gelin olmam. Ben babam yaşındaki birine eş olmam dedim. Ağlayıp sızlanırken; Anam: “ Merak etme! ..seni yaşlı birine değil, genç ve aslanlar gibi birine istiyorlar.” Dedi. Arkasını döndü; “bak avluda ayakta duruyor.” Dedi. Dönüp avluya
-2-
baktım. Orta yerde; yağız bir delikanlı duruyordu. Beni gördü, gülmekteydi. Birden ciddileşti. “ Ayşecan bana da mı varmayacaksın? Kız, beni tanımadın mı? Ben Hacı İboş gilin Sait’im.” Dedi. Onun ne kadar yakışıklı birisi olduğunu duymuştum. Ama onu hiç görmemiştim. Durup yüzüne öylece baktım.Çok yakışıklı biri olduğunu fark ettim. Utandım ve hemen odaya kaçtım. Bir görüşte sevmiştim onu. Anam içeriye geldiğinde; birden bire ağzımdan çıktı. ‘ Ana ben Sait efendiye eş olurum deyiverdim. Tez zamanda nikah kıyıldı. Sessiz sedasız gelin oldum.
Sait Efendi çok sevimli biriydi. Her geçen gün Sait Efendiyi daha çok seviyordum.Öyle efendi, öyle kibar biriydi ki; sözü sohbeti de yerli yerindeydi. Yerine göre latife ediyor, şakalaşıyor, hal ve davranışlarıyla kendisine saygı uyandırıyordu. Hiçbir şeye kızmıyordu. Çok da güzel bir gülüşü vardı. Güldü mü, gözlerinin içi gülüyordu. Onunla sohbet etmek bile ayrı bir zevkti, mutluydum. Sait’in önüne, yemek yerine kuru ekmek koysan; yer ve “çok şükür ne güzel ekmekmiş, ellerinize sağlık.” derdi. Bazen bu adam bir melek galiba derdim.
Bir yıllık beraberliğimiz sular seller gibi akıp geçti.Bu güzel günlerimiz, çok da uzun sürmeyecekmiş, meğer. O güzel günlerin; köyde yine davul çalınarak, asker toplama seremonisi ile biteceği,hiç aklıma gelmezdi. O günden sonra davul sesinden hep irkildim. Şimdi bayram davulları bile bana kıyamet çağrısı gibi gelir..
Tellal davulcu gitti. Muhtar geldi. Sait Efendiyi asker yazdılar. Bilemiyordum. Bu ne harbiydi ki? .. Ne savaşıydı? ...Muhtarın yakasına yapıştım. ‘Bir benim Sait mi kaldı memleketi kurtaracak? ... Git! .. Başka Sait’ler bul..Defol”...dedim. Muhtar: Ağlamaklı bir sesle; “Bir senin Sait mi ki? ...bizim Sait’ de, Mehmet’de niceleri yine gidiyor.” ‘ Niye... dedim? ..Niye? ..Neden gidecekler? ...Muhtar: “ Bu sene de Balkan harbi çıkmış. Hazer denizinden Üsküp’e kadar asker kesmiş. Dağ taş asker kaynıyormuş. Başefendi öyle söyledi”..’ Baş efendi’nin de,.. senin de,.. canın Cehenneme be herif.” Dedim. Sait birden ağzımı kapattı.” Sus! ..Dedi. “Askerlik namus borcudur. Elbet gideceğiz. Gitmemek olur mu? ...Padişah efendimiz savaş ilan etmiş...Efendimize karşı gelinir mi? .”..İçimden efendimiz batsın. Bu ne efendidir ki; bize bir rahat günü göstermedi. Allah’ın senesi savaş ilan ediyor. Adam mı kaldı ki memlekette. Kurbanlık koyun bile üç senede zor yetişiyor. Bu Padişaha insan mı dayanır? . Koca Anadoluda adam bırakmadı”..Diye düşünüyordum. Gözüme uyku girmiyordu. Gece boyunca uyuyamadım. Yatıp kalkıp Sait’in yüzüne baktım. O hiçbir şey yokmuş gibi, mışıl mışıl, melekler gibi uyuyordu. Sabaha kadar, savaşı çıkaranlara beddua ettim. Keşke Sait’in yerine beni askere alsalardı diye düşündüm durdum. Sabah oldu. Horozlar ötüyordu. O horozları öldüresim geliyordu. Sait uyanacak diye endişe ettim. Ama Sait hemen uyandı. “Senin gözlerin şişmiş Ayşecan uyumadın mı? ..Hadi biraz sen de yat uyu. Uyandığında biraz konuşalım.” Dedi. Benim dilim lal olmuştu sanki. Onun yüzünden gözlerimi ayıramıyordum. Sadece ağlıyordum. O metindi. “Ayşecan sen üzülme.”Dedi. Gözyaşlarımı elleriyle sildi. Anlımdan öptü. Bu askerlik şerefi sadece benim değil. Senin de şerefindir. Biz sınırlarımızı, siz buraları koruyacaksınız. Sen artık asker karısısın ağlamak sana yakışmaz. Nasipse yine kavuşuruz, buluşuruz ucunda ölüm yok ya dedi.” Ben ’nasıl yok diyemedim. Bu konuşmamızdan sonra üç gün daha evde kaldı. Bu son üç gün üç gece onu seyrettim. Kaşını, gözünü, yüzünü iyice inceledim ve kafama nakşettim. Kendi kendime kızıyordum. Bir yıldır niye bu kadar güzel incelememiştim ki? Ona doyamamıştım. Cuma namazından sonra helalleştik. Üç kere ellerini öpüp başıma koydum. “Erimsin, erkeğimsin, sen benim her şeyimsin.. Gözün arkanda kalmasın. Seni mahşere kadar bekleyeceğim. Burada nasip olmasa, ahrette de kalsa kavuşmamız, mezarımda bile oturup yolunu gözleyeceğim.” Dedim. O dağ gibi adam
-3-
ilk defa ağladı.” Merak etme mutlaka döneceğim Ayşecan.”Dedi. Ellerini tuttum. O daima sımsıcak elleri buz gibi olmuştu. Ellerini avuçlarımın içine alıp ısıtmak istediğimin farkına vardı. “Böyle asker uğurlamak olmaz ki Ayşecan. Sen böyle yaparsan gözüm arkada kalacak. Metin ol.” Dedi. Elimi koynuma sokup, bir çift gül desenli el örmesi yün çorabı ona uzattım. ‘Sait bunları al. Giyinirsin çift kat örmüşüm. Giyinirsin, ayakların üşümesin. Sana verecek başka yolluğum yok. Kusura bakma. Sana yine çorap örer yollarım.” Dedim. Güldü. “Sağ olasın.” Dedi ve arkasına bir daha bakmadan yürüyüp gitti. Onlar gözden kaybolana kadar arkalarından baktım, baktım ağladım. Eve döndüğümde, bana bir torba tütün getirdiler. Bu tütünü içer eğlenirsin dediler. Tütüne o gün başladım ve bir daha hiç bırakmadım.

Biz ana kız yaşamaya devam ettik Babam evliliğimi görmüştü.” Sen evlenmeden ölürsem, gözlerim açık gideceğim.” derdi. Zaman çok hızlı akıp geçiyordu. Evliliğimin birinci yılında babam öldü. Kökten yalnız kalmıştık.
Sait de gideli dört sene olmuştu. Dört bahar, dört yaz gelip geçti. Sait’ten hiç haber gelmiyordu. Ben her sabah yollara çıkıp, onun döneceği yollara bakıyordum. Baktığım yollarda mevsimler değişiyordu. Ben bıkıp usanmadan onu bekliyordum. Dördüncü yılın güz mevsimiydi. Pekmez yapıyorduk. Kayın biraderim Osman geldi. Selamsız sabahsız oturdu. Hiçbir şey konuşmuyordu. “Osman..” dedim. “Bu halin ne böyle? ...Senin durumun hoş değil..Hasta mısın? ...Osman cevap vermiyordu. Bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım. Neden sonra yüzüme dik dik bakarak; Harput’a gittim. Paşakapısı’na bir liste asmışlar.” Osman sustu. Ağlıyordu. ‘ Ne listesi? ..’ dedim. “Şey” dedi. “Şehit askerlerin listesini asmışlar..Başın sağ olsun gelin bacım...” Sait şehit olmuş... Kalktım ayağa. Osman’ın göğsünü yumrukluyordum. ‘Yalan... diyordum, yalan... Hepiniz yalan söylüyorsunuz... Daha dün rüyamda gördüm.’ “Sana öldüğümü söylerlerse inanma. Tez zamanda geleceğim.” diyordu.
O günden sonra bir daha Osman’a ne selam verdim, ne de görünce hatırını sordum. Birkaç gün sonra yeni sevkıyat askeri gideceğini haber verdiler. Koşup yeni gidenlerin toplama yerine gittim. Çavuşu buldum. Çavuşa; ‘ Benim kocam Sait Efendi birinci sevkıyatta askere gitti. Daha gelmedi. Şimdi oralardadır. Bu çorapları al. Orada sor. Perçenç’li Hacı İboş gilin Sait Efendi diye sorarsan sana gösterirler. Ona bu çorapları ver. Şimdi eski çorapları harap olmuştur. Önümüz kış üşütmesin. Çok da selam söyle. Biz iyiyiz o bizi merak etmesin. Tamam, mı başefendi? ” dedim. Çorapları aldı. Güldü. “Sen merak etme bacım. Bu çorapları Sait’e gitmiş bil.” dedi. Çok mutlu bir şekilde eve döndüm. O Başefendiye sabaha kadar dua ettim.
Her sabah köy yolunu gözledim. Tütün içtim. Bekledim. Sait bir gün çıkıp gelecekti. Ama gelmiyordu. Böylece üç yıl daha geçti. Hiç ümidimi yitirmedim. Çünkü; Sait; “Bekle beni, bir gün çıkıp geleceğim.”demişti.
Askere gidişinin yedinci yılın nisanı mıydı? ...mayısı mıydı? .. Dediler ki; Savaşı kaybetmişiz. Gaziler kavim kavim geri dönüyorlar. Asker dönüşü günlerce haftalarca sürdü. Dönenler yarım yurum bedenleriyle, kör topal dönüyorlardı. Sait aralarında yoktu. İçimden diyordum ki; “Dönsün de, kör topal dönsün. Ya hiç dönmezse ben ne yaparım? .. Her gün asker karşılamaya gidip döndük. O yoktu. Bir sabah yine asker
karşılamaya gideceğiz. Hazırlandık. Daha kapıya çıkmamıştık. Kapı çalındı. Kapıyı bir açtım ki; Sait karşımda duruyor. Bağırmışım. ‘Sait geldin mi? ...diye. Oracıkta bayılmışım. Uyandığımda Sait bileklerimi ovuyordu.
Rüya mı görüyordum? ...Gördüğüm gerçek miydi? ...”Bak! .. işte geldim. Ayşecan kendine gel artık”diyordu.

-4-
Aradan aylar geçti. Sait pek konuşmuyordu. O neşeli, o nükteden Sait uçup gitmişti. Ben kendimi suçluyordum. Acaba Sait’e karşı bir hata mı yaptım ki o böyle olmuştu? ...Bir gün komşu hanımlara durumu anlattım. Onlar tecrübeliydiler. Dediler ki; Askerler döndüğünde, hep böyle olurlarmış. Psikolojileri ancak altı ayda düzelebilirmiş. İyi dedim. Böyle olsun, ne yapalım adet böyleymiş demek. Dönüşünün altıncı ayında, sessiz sakin yemek yiyen Sait’imin yüzüne bakarak dedim ki; ‘Sait, sana çorap gönderdim o çorapları aldın mı? ’ Aylardır değil gülmek, hiç konuşmayan Sait kaşığını bıraktı, kahkahalarla gülmeye başladı. “ Allah iyiliğini versin Ayşecan...” Şimdi aklıma geldi. Sen ne saf bir meleksin.” dedi.“Niye ki? Dedim. O gün çorabı nasıl aldığını anlattı. Adresi, yeri yurdu olmayan birisine çorap göndermenin ne büyük bir saflık olduğunu anlatınca anladım. Ben de kendi kendime güldüm. Ama olsun. Çorabı ona ulaşmış. Sait’in anlattığına göre; Çorabı gönderdiğimden bir yıl sonra
Asker yenilmiş geri çekilmeye başlamışlar. Hazer denizine vardıklarında, askerler tuzlu sodalı deniz suyunda bitlerini temizlemek için deniz kenarına varmışlar. Orada askerler yıkanırken. Sait’in yanına bir asker gelmiş. Ayaklarına dikkatlice bakıyormuş. Taban kısımları yırtılıp kopmuş ve sadece boğaz kısımları kalmış olan çorapları inceliyormuş. Çorapların boğaz kısımlarındaki gül desenlerini inceledikten sonra, “gardaş” demiş. Sen nerelisin? ...Senin adın ne? ..Sait: “Ben Harput’a bağlı Perçenç köyündenim. Sen nerelisin ki? ..”Beni birine mi benzettin? .deyip devam etmiş..”Senin adın Sait mi yoksa demiş. Sait de adımı nereden biliyorsun? ...Adamın gözleri yaşarmış. Demiş ki:” Çorabındaki işlemeden tanıdım. Bende, senin bir emanetin var”. Koynundan bir çift çorabı çıkarmış. “Bu çorapları; biz buralara gelirken, asker toplama yerinde, bir hanım gelerek sana verilmek üzere, bana emanet etti. Seni bulamayacağımı, göremeyeceğimi bile bile tamah ederek aldım. Sonra bu saf Anadolu kadınının safiyetinden, masumiyetinden ve kendimden utandım. O çorapları giyinemedim. Ayağındaki çorap desenleri ile bu desenler aynı. Ben bu desenleri hiçbir yerde görmedim. Sait duygulanmış. Ona; bu gül desenli, üç gülün birbiri içine geçmiş şeklinin şimdiye kadar Ayşecan’dan başka kimsenin öremediğini söylemiş. Son derece hayret etmiş. Bu çorapların, Hazar Denizinden binlerce kilometre uzaktan postaya verilmişçesine gelip kendisine ulaşmasının ilahi sırrını düşünüp ağlamış. Emanetini teslim almış. (Bu el dokuması çorap işlemesini Ayşecan kendi keşfetmiş. Köyde de, hiç kimsede bu işlemeyi taklit etmeyi başaramamıştır. Bütün Perçenç-Akçakiraz köylüleri bu konuyu bilirmiş)
Altı ay boyunca bu olayı anlatıp güldük. Sait de yine eskisi gibi gülüp söylüyordu. Askerden döneli bir yıl olmuştu. Evleneli ise, dokuz yıl. Ama biz topu topu iki yıl karı koca olmuştuk. Aradaki yıllarımızı, seferberlik ve Balkan Harbi yemiş bitirmişti. Tam her şey düzeldi dedik ki; İsyanlar başladı.
Sait, harman yerinde gem vururken, İsyancılar gelip atını ve silahını elinden almak istemişler. Sait’im direnmiş. İsyancılar vazgeçer gibi arkalarını dönünce, o da arkasını dönüp yürümüş. Ama isyancılar dönüp, dağ gibi yiğidimi arkadan durmuşlar. Kahpece, arkadan vurmuşlar. Sait oracıkta ölmüş. Harp gazisi erim şehit olmuştu.
Yedi sene harp yıllarının asker yolunu beklediğim, evimin efendisi ebediyen çekip gitmişti. Bir türlü olana bitene inanamıyordum. Her şey ve her felaket öylesine
çabuk olup bitiyordu ki, akıl sır ermiyordu. Bir kâbuslu rüya gibiydi her şey. Bazen düşünüyordum. Keşke bu olan bitenler bir rüya olsaydı. Uyandığımda, efendimi yanımda görebilseydim. Ama hakikat taş gibi yüreğimize oturmuştu. Büyük bir tevekkülle kabullendim. Bağrıma bir taş basıp, mahşeri bekleyecektim. Bir daha ayrılığı ve içinde savaşları, ölümleri, acıları olmayan ebedi hayatta, Dünyadayken

-5-
yüzüne doya doya bakamadığım Sait efendiyle ebediyen beraber olacağım o günleri düşünüp avunmaktan başka çare de yoktu.
Sait Perçenç Mezarlığı’nın üst tarafına, kuzey kısmına gömüldü.
Ben dul kalmıştım. On dördünde gelin olmuş ve Yirmi bir yaşında dullar arasına girmiştim. Bu yaşta köy yerinde dul olarak anılmanın, ölümle eşit yaşantı olduğunu biliyordum. Buna rağmen asla bir daha evlenmek aklımın kenarından bile geçmiyordu. Anam beni düşünüp üzülüyordu. Bu arada sizin dedeniz, yüzlerce aracı koydu. Benimle evlenmek için. Hep reddettim. Anamın yakınlarımın ısrarı ve memleketin içine düştüğü sefalet, içinde bulunduğum sosyal durum, benim hiç istemeyerek evet dememe sebep oldu. Şartlı evlendim. Dedeniz Mehmet Efendiye dedim ki: Bak! .. a, Mehmet efendi. Beni iyi dinle. Seninle bu mecburiyetler içerisinde evleneceğim ama, benden karılık bekleme. Zaman olur Sait’ime ağlarım. Zaman olur yemek yapıp önüne koyamam. Tütün de içerim. Gidip kabristan da her gün Sait’i ziyaret ederim. Bunların birisine hayır dersen var işine git. Hepsini kabul etti. Mecburen aldım. Ömür boyu hiç de sevmedim.
Evlendim. Aradan yıllar geçti.Beş çocuğum oldu. Sait’i, Şehidimi her zaman ziyaret ettim. Sait’in ölümünün kırkıncı yılında, Elazığ-Bingöl yolu genişletme çalışması başladı. Perçenç mezarlığının üst kısmının yola gitmesi söz konusu oldu. Sait’in mezarı da yola denk geliyormuş. Haber verdiler. Eski kaynım Osman gile gittim. Osman’a dedim ki; ‘Bensiz o kabri açarsanız emeklerimi haram ederim dedim. Çünkü Sait’ime verilmiş sözüm vardır’.Ölene kadar hizmetinde bulunacaktım. Gittim mezarı açtılar. Mezarı açanlar hayretle dediler ki; “Bu mezar kırk yıllık bir mezar değil. Bu yeni bir mezar. çünkü ceset kefenli. Çürüme yok”. Ben itiraz ettim. Ben bu mezarın yerini şaşıracak değilim. Her zaman ziyaret ettiğim kabirdir. Kefeni açın dedim. Açtılar. Sait hiç ölmemiş gibiydi. Yüzünde bir tebessüm vardı. O gün bir daha inandım. Balkan gazisi Sait Efendi, şehit olmuştu. Çünkü şehitler ölmez ve çürümezdi. Toprak demirleri dahi çürütüp yiyebilirdi, ama şehidime gücü yetmezdi. Yetmemişti.
Yanımdakilere; ‘ben Sait’le konuşacağım. beni biraz yalnız bırakın.’ Dedim.
Sait’e daha dünya gözü ve sözü ile, mecburen evlendiğimi, Âlem-i Ahirette buluşmak dileği ile bir kere daha ayrılık yaşamanın, bu şeklini de yaşamak kaderde varmış’ dedim. Ölümünden yıllar sonra bile, Sait’le bir kez daha, buluşmuş ve anında vedalaşmıştık. Ağlayarak orayı terk ettim.

Ben Ayşecan’ın bir torunu olarak, o gün anlatılan bu yaşanmış kırık dökük bir hayatın içinden gelen bu anıyı hiç unutmadım. Ve sizlerle paylaşmak istedim. Anadolu insanı gerçekten ne kadar çilekeş ve ne kadar vefakâr insanlardır. Geçen yüz yıl içerisindeki Anadolu insanının bu yaşam kesiti, o gerçeği, ne güzel anlatıyor değil mi?
Zekeriyya BİCAN
(Ayşecan’ın büyük kızının oğlu)

Eserleri

Şairin iki adet basılı şiir kitabı vardır.

“SEKİZİNCİ ŞEHİR” Adlı kitabım yayınlandı

Kitabım, Ankarada “ERTEM” Matbaasında basıldı ve “FİMA PAZARLAMA” Tarafından Tüm Türkiye’ye dağıtıldı. FİNAL’E Bağlı bulunan Tüm Tüm “FİMA MARKET”LERDEN Temin edilebilir.

Elazığlı Şair ve Yazarlardanım. Son kitabımı Ankara’da bastırarak, aziz milletimin hizmetine sundum. Kitabımın adı: “SEKİZİNCİ ŞEHİR ELAZIĞ’A HARPUT’TAN İNCİLER” DİR. Malul-u Âliniz olduğu üzere; Ahmet Hamdi Tanpınar görev yaptığı ileri Ankara, İstanbul, Erzurum, İzmir, Konya) anlatan bir kitap yazarak, adına “BEŞ ŞEHİR” demişti. Ahmet Turan Alkan ise, kendi ili olan Sivas’ı yazarak, “ALTINCI ŞEHİR” adını vermişti. “YEDİNCİ ŞEHRİ” de, Rahmetli Özkan Yalçın, Amasya’yı yazmıştı. “SEKİZİNCİ, ŞEHRİ” Yazmakta bana nasip oldu.
475 sayfalık bu kitabımda, 1890–2007 yılları arasında Harput ve onun devamı konumundaki Elazığ’da yaşanmış 34 hikâye içine, şehrin kültürü, sanatı, ticari ve ekonomik durumu sindirilerek anlatılmış ve konularda adı geçen gerçek kişi, yer ve mekân resimleri de temin edilerek resimlendirilmiştir.
Uzun zamandan beri şehirle ilgili, bu kapsamda bir çalışma olmamıştı. Bu eser, sadece Elazığ ve onun hemşerilerine değil, konuları ve içeriği ile bütün illerimize ve insanlarımıza faydalı olacağı kanaatindeyim.



İlgi ve alakanızı bekler, en içten sevgi ve saygılarımı arz ederim16.04.2007



Adres: Zekeriyya BİCAN
DSİ.9. Bölge Müdürlüğü.
Makine Mühendisi. (Müh- Şair ve Yazar)
Elazığ


Kitap İsteme Adresleri:
Tel: 0424-2121732 (Nihat GÜLERSES)
Tel: İş; 0424–2386911–2110 (Zekeriyya BİCAN)
Tel: Cep: 0542–3243437






1. Şiir kitabı: YAĞMUR ÇİSELERKEN Ağlamak daha kolaydı

2.Şiir kitabı: Sen bir Evcilik Oynadın GELİNCİK adlı şiir kitaplarıdır.

3-' SEKİZİNCİ ŞEHİR ELAZIĞ'A, HARPUT'TAN İNCİLER' İSİMLİ KİTABIM YAYINLANDI. ANKARA'DA 'ERTEM MATBAASINDA BASILDI. KİTAP İSTEME ADRESİ: ÖRNEK OFSET. GAZİ CAD. ERZEN PASAJI. NO:45/12 ELAZIĞ TEL: 0424-2121732 CEP:05423243437 (Bu kitap, Ahmet hamdi Tanpınar'ın 'BEŞ ŞEHİR' Adlı eserinden hareketle yola çıkılarak yazılan 6. ve 7. Şehirden sonra ki kitap olup, sırası nedeniyle ' SEKİZİNCİ ŞEHİR ' adını almıştır. Sekizinci şehirde, Elazığ'ın kuruluşu ve son yüz yılı içinde yaşanan kırkı aşkın hikayeden oluşmaktadır) . Saygıyla duyurulur.

Şiir Kitapları ise; İstanbul Dağıtım (Armoni Yayıncılık) İle Elazıg BATI kitapevi tarafından ortak yayın olarak çıkarılmıştır. Şiirlerim noter tasdiklidir
İlgilenenler için isteme adresi:Vali Fahri Bey Cad.No 7.Elazığ Tel:04242340266 İstanbul Tel:02125112504




SAYIN ZEKERİYYA BİCAN’A
KALBİ ŞÜKRANLARIMLA

Neden mi! ..

Harput’un hayırlı yavrusu şirin Elazığ’ımın ince tül gibi narin güzellikleri vardır ki; bu güzellikleri yaşamadan tarif etmek mümkün değildir. Tarihi kökleri asırlara dayanan ve bu asırlar içinde zamanın nezaket haddesinde geçerek süzülen, damıtılan ulvi insan meziyeti ve ahlakı ile mütevaris topluluklarımızın ince ve zarif yaşantısı üzerine adeta resmedilmiştir. İşte Bu mukaddes şehir Harput ve nezih insanları da Harputlulardır. Birçok beldeye örnek olmuş bu tarihi(ender) şehir ve bu şehrin yetiştirdiği sayısız güzide insanlardır.
Harput, folkloruyla; komşusu olan birçok il içinde, örf-adet, vefa, giyim-kuşam, aş-ekmek, edebiyat-şiir, şarkı ve türküleriyle de birçok özellik ve güzellikler diyarı, bu hazineyi beslemiş, yaşamış ve daima yaşatacaktır. Harput folkloru; komşusu olan birçok il’e rağmen, giyim-kuşam, aş-ekmek, yemek şiir- edebiyat, şarkı ve türküleri ile de birçok özellik ve güzellik arz eder.
İçinde yaşamaya doyamadığım, bazı mücbir sebeplerle uzun zamanlar ayrı kalmak mecburiyetinde kaldığım bu aziz, bu cennet şehre(Harput-Elazığ) her gelişimde ruhum tarifsiz bir heyecan ve hasret duyguları ile dolup taşar. Hasret ve özlem duygularım, bu vuslatın hiç bitmemesini ister. Heyhat, dönüş yoluna girdiğim ilk dakikalarda yeni bir hasretin acısını yaşar ve bu aziz şehirden, bilhassa dost ve ehibbadan ayrıldığıma üzülürüm. Titrek dudaklarımda bir daha gelebilmek için dualar ve temennilerle gözyaşı dolu gözlerle yakarışlarım olur her seferimde yüce MEVLAM’A
Birkaç yıl önce, yine memleketime bir sılâ-i- rahim ettiğim o yıl, “ HAZAR ŞİİR AKŞAMLARI” NA denk gelmişti. Elazığ’a çok büyük yararlar sağlaığına inandığım bu şiir etkinliğinde birçok yeni genç arkadaş tanımakla ve çok mutlu olmuştum. Aziz memleketimin o pırıl pırıl insanları hep bir aradaydı. Hepsi de, edip ve şairlik ruhuyla müsemma ince ve zarif insanlardı. Bu insanlar içinde, bizlere göre genç bir şair ve yazar olan ve edip kişiliği ile temayüz etmiş Zekeriyya Bican’da vardı. Hal ve hareketleri ile tevazuu ve efendiliği ile, tam bir Harputlu idi. Büyüklerini sayar, yerinde hareket etmesini çok iyi bilirdi. Onu çok sevmiş ve kendi evladım yerine koymuştum. Ailesinden ve de o eski “meslis-i âra” dediğimiz ekolden nasiplenmiş bir cevher vardı. Birkaç gün içinde yıllarca dost ve arkadaşlık yapmış iki kadim dost olmuştuk. Derken Elazığ ziyaretim bitmiş ve İstanbul’a dönmüştüm. Geride unutulmaz dostluklar ve güzel anılar kalmıştı.(Geçmiş zaman olur ki, hayali cihan değer) bu da ömrün 82 kademesinden bir değerdi.

23 Eylül 2004 Tarihinde, İstanbul’da “Elazığlılar Dayanışma Derneği”nin o muhteşem gecesine katılmıştım. Bu tanışma ve buluşma gecesine denk gelen günlerde, kıymetli kardeşim şair ve yazar ve manevi evladım Zekeriyya Bican’la yeniden karşılaşmak ve görüşmek nasip oldu. Bu görüşme sırasında; Vakıf başkanı Sn.Yetkin GÜNDÜZ beyefendi, dernek başkanı Sayın Tüncay ÖKTEM, üstat klarnetçi Sn.Mevlüt CANAYDIN, ile ve adlarını burada sayamakla bitiremeyeceğim on’laca hemşehri ile beraberdik. Bu sırada, Zekeriyya Bican, Mevlüt CANAYDIN için yazdığı; “ HARPUT MİSALİ MEVLÜT DAYI” ve Elazığ için yazdığı; “ESKİ ELAZIĞ” adlı şiirleri okudu. Şiirleri çok güzeldi. Bu şiirleri Tuncay ÖKTEM Beğ, derneğin dergisinde yayınlamak için aldı. Sohbet sırasında, söz gelip, Hüsamettin KAYA’nın daha önce bahsetmiş olduğu bir türkü hikâyesine vardı. Bu türkü “KARA ERİK ÇAĞALA” Türküsüydü. Yıllardan sonra bu türküye sebep olan kişinin, bizim şair-yazar Zekeriyya Bican’ın babasının başından geçmiş olan bir gençlik(fakat kalıcı) aşkı sonrasında(Ondan mülhem-Sırf o’na izafeten) ortaya çıktığını önceden duymuş ve merak etmiştik. Bir ailenin özel meselesi olması, zamanın taassubu nedeniyle olay pek duyulmamış veya duyurulmak istenmemişti. Bizim gençlik yıllarımızda dudaklarımızdan düşmeyen, fakat hikâyesini hep merak ettiğimiz o türküydü. Şimdi bu türkünün çıkış nedenini, olayı yaşayan Yusuf Bican Beğ’in ikinci hanımından olan küçük oğlu Zekeriyya Bican’ın ağzından dinliyorduk. Konu HARPUT FOLKLOR kültürümüz açısından çok önemliydi. Hüsamettin KAYA, hikâyenin yayınlanmasını istiyor ve ısrar ediyordu.
Hüsamettin KAYA, bu hikâyenin yayınlanmasındaki ısrarında haklıydı.
Bizler de, bunun yayınlanmasının ilimiz kültürü ve de vefa borcumuzun edası açısından yerinde olacağı inancındayız Çünkü; birçok türkülerimizin hikayesi vardır. Ve biliniyor, ama “KARA ERİK ÇAĞALA” Türküsünün esrarı bilinmiyor. Konu taassup nedeniyle saklı, olmaz böyle şey, Hikâyesi bilinen türküler ebediyen o şehrin adını hatırlatacak, unutulmayacak ve sahibine(olayı yaşayana da, türkü sözlerini yazana da) rahmet vesilesi olacaktır.
Zekeriyya Bican ise, Hüsamettin KAYA’ya verdiği cevabı bizlere de tekrarladı ve dedi ki; “yıllarca ailemizin özenle gizlediği bu özel konunun yazılı hale getirebilmem ancak annem Nezahat Bican Hanım ve ağabeylerimin onayını aldıktan sonra mümkün olur. Zira sanırım, rahmetli babam sağ olsa, bu konunun açıklanmasını istemezdi. Çünkü bu visale ermemiş olan(Bedii) aşk hikâyesine özel önem verirdi. Kimsenin bilmesini pek istemezdi.”
1918’de daha 18 yaşındayken yaşadığı ve asla unutmadığı, kendisine verilen bir meyvenin çekirdeğini 47 sene cüzdanında taşımış olması konunun ne denli önemsendiğini tekrarlamaya gerek yoktu. Haklıydı. Derken gereken izni almış olmalı ki; Haziran 2004’de derneğin 28. Sayısında yayınlandı. Okuduk ve çok mutlu olduk.
Zekeriyya Bican, 2007 de yayınladığı “SEKİZİNCİ ŞEHİR ELAZIĞ’A HARPUT’TAN İNCİLER” Adlı eserinde bu türkünü hikâyesinin devamında neler olduğu konusunda da çok detaylı anlatılar içine serpiştirdiği Şehir ve İnsan kültürümüzün anlaşılmasını da sağlamıştır. Verdiği bilgiler daha uzun yıllar, gelecek kuşakların yollarını aydınlatacaktır.
Ben de bir Harputlu ve Harput aşığı olarak kendilerini yürekten tebrik ediyor ve daha nice başarılarının devamını can-ı gönülden diliyorum. Allah(c.c.) sağlıklı ve uzun ömürler versin ki nice eserler imzasını koyabilsin. Bizim sevgi ve edep yumağı Zekeriyya Bican sen çok yaşa. Sevgi, saygı ve dualarımla…

Ziya ÇARŞANCAKLI
20.02.2008- İST
(FAKİRİ)