Zehrin Etkisindedir Othello Ve Eşi Derki…

Bir korku sardı yüreğimi bu gece
Ürkütür yalnız kalmak, kuşkuların gölgesinde
Aşkın ızdırabı kanıtlanmış olsa da çok gece
İnanmak ister yine de ruhum saf sevgilere

Bedenim çekinse de acıyacak diye
Gözlerim kör olmak istese, bir kan lekesine
Ruhum korkmaz kahpe bir bıçak yarasından
Şahidim olacaksa ölüm, sonsuz sevgi yüklü yüreğime

Kuşku bir zehirdir, kalbini taş eden
En derinlere bir kor ateş düşer cehennemden
Yokluğum nasıl çekilmez olur, unutmuşsan bilmeden
Ne farkı var, yaşamla ölümün
Gözyaşlarımla boğar kendimi, dönmem yeminimden.

Acı yaşamıma, acı yaşadıklarımıza, acı bana diye yalvarmam sana,
Yakışmaz kendimden haberdar bana
Yalvarmaz en korkusuz yüreğim, katlanacak olsa da en acı olana
Sen inanmadıktan sonra boştur bütün çaba

Bir zaman cennetten uzanan elin, yakar şimdi
Susar kalırım, görünce kuşkudan çirkinleşen maskeni
Bir zaman en saf, eşsiz hazzı hissettiğim kollarında
Ölmek için yalvarırcasına beklerim şimdi
Sonsuz aşkımız, zavallı aklında ölmesin yeter ki

Şimdi hazırım ne istersen yaparsın bana
Tek dileğimdir, canımı istesen de almak
İsterim ki aşkıma kıyma
Çekinme gözlerimdeki yaştan, çabam olmayacak iknaya
Duam Tanrı’ya, tek bir kıvılcım yüreğinde saklı kaldıysa

Durur beklersin, yalnızlık olur cezamız
Fırsat verirsin zamana, kanıtlayacaktır ancak aşkım beni sana
Bilirim sözlerim anlamsızlaşır, öfkeli bakışların karşısında
Akılsızlığın inanmak istemiş, çıkar gözeten bir başkasına

Şüphenin etkili zehri dolaşır damarlarında
Kaybettiğin aklındır düşman olan bana
Vazgeçmem senden, her ne yaparsan kabulümdür
Tek duam Tanrı’ya
Yüreğinde hissettiğine, güven diye saf, yegâne aşkımıza

‘’Othello sonunda gerçeği görür fakat geç kalmıştır. Daha önce öperek dudaklarıyla boğarak öldürdüğü karısını, yine öperek onun dudaklarında kendisini öldürmeyi seçer…’’

Gülçin Arslanbaş