Zehra Ninenin Elleri

Al yanakları vardı, zeytin karası gözleri,
Uzun saç örgüleri bağlardı çemberinin altına,
Pamuk teninde dokuma entarisi,
Sabun kokardı elleri Zehra ninenin.

Çocukları dört mevsim, ay ve güneş,
Kırmızı boncuk boynunda, yüreğinde sevgisi,
Düşünürdü iyiliği, içinde binbir ses,
Öğüt kokardı elleri Zehra ninenin.

Terbiye ederdi bereketli toprağı,
Balkan türküsü dudağında,
Kınalı ellerinde sebze, meyve sepeti,
Toprak kokardı elleri Zehra ninenin.

Pişirirdi kocaman ekmekleri taş fırınında,
Doyururdu köyün kirli yüzlü çocuklarını,
Açardı kapısını, sonra sofrasını fakir ve dosta,
Misafir kahvesi kokardı elleri Zehra ninenin.

Dinlerdik Rumeli hikayesi bir dut ağacı altında,
Biz dört mevsim, ay, güneş çocukları,
Yaptığı bez bebekleri kucağımızda,
Torun kokardı elleri Zehra ninenin.

Mekanı oldu cennetin huri köşesi,
Özledik Rumeli türküsünde kadife sesini,
Kuşaktan kuşağa geçecek, ona yazılan destan,
Şimdi masal oldu elleri Zehra ninenin.