Zehra… Şiiri - Arif Tatar

Fatımatüzzehra (r.anha) … Peygamberimizin kızı… Ziynetin en güzeliyle süslenmiş, yüzünde peygamberin nuru; Betül! İşte O’nun hayaliyle bu şiiri yazmaya çalıştım… Bir de bu şiirimi, zulme uğrayan, hor görülen, aşağılanan, tuzağa düşürülen hanımefendiler için… Her kadın, niye bir Fatımatüzzehra olmasın, olamasın… Haklı olarak O’na özenmesin! İşte onlar, gözlerimde Fatıma bakışlı, iffetin ak yüzü, sözlerin en tatlı sözlüsü… Hiç olmazsa O’nun yolundan gidebilirsin! Görmek önemli; Asiye, Meryem, Betül, Fatma, Ayşe, Hümeyra, Hatice… (Allah, onlardan razı olsun!) Bundan sonra duyun sesimi! Hazreti Ali’nin (r.a) bakışlarıyla biri olarak görün bu Fakir’i! Niçin olmasın! Şimdi; Biz ve O’nlar? ! Boşuna mı Cennet anaların ayakları altındadır! Bunu o zamanın şartlarında iyi düşünmek gerekir… Şimdi, ne değişti? Ulaşabildik mi o anlayışa? Önce, her kadın bir anadır; bunu hiç unutmayalım! Peygamber efendimiz Hz. Fâtıma'ya düğün günü şöyle nasihat etti: *Kızım evimizden çıkıp başka bir eve ülfet etmediğin bir kimseye gidiyorsun... *Sen kocana yer ol ki o sana gök olsun! *Sen ona hizmetçi ol ki o sana köle olsun! *Kocana yumuşak davran! *Öfkeli hallerinde sessizce yanından kayboluver… *Öfkesi geçinceye kadar ona görünme... *Ağzını ve kulağını muhafaza et... *Kocan sana fena söylerse söylediklerini duyma; *Sakın mukabelede bulunma! *Ona karşı gelme! *Daima senden güzel söz işitsin güler yüz görsün… *Bu suretle sana iyi nazarla baksın... PEYGAMBERİMİZİ AĞLATAN BİR OLAY Bir gün bir sahabe, Peygamberimiz Hazreti Muhammed’in (sav) huzuruna gelerek cahiliye devrine ait bir vahşiliği şöyle dile getirir: YaResulallah! Biz cahiliye devrinde kız çocuklarımızı diri diri toprağa gömerdik. Benim de bir kız çocuğum vardı. Annesine, “Bunu giydir, dayısına götüreceğim” dedim. (Kadın bunun ne demek olduğunu iyi bilirdi. Ciğerparesi, biricik evladı biraz sonra bir kuyuya atılacak ve orada çırpına çırpına can verecekti. Ne var ki, kadının böyle bir canavarlığın önüne geçme imkânı yoktu. Yapabileceği tek şey, için için ağlayıp kanlı gözyaşı dökmekti) . Hanımım dediğimi yaptı. Çocuk gerçekten dayısına gideceğini zannediyor ve cıvıl cıvıl koşuşuyordu. Çocuğun elinden tutup daha önce kazdığım bir kuyunun yanına getirdim. Ona kuyuya bakmasını söyledim. O tam kuyuya bakayım derken, sırtına bir tekme vurdum ve onu kuyuya yuvarladım. Fakat her nasılsa, eliyle kuyunun ağzına tutundu. Bir taraftan çırpınıyor, diğer taraftan da “Babacığım üzerin toz oldu” deyip elbisemi silmeye çalışıyordu. Buna rağmen bir tekme daha vurdum ve onu diri diri toprağa gömdüm. Adam bunu anlatırken Sevgili Peygamberimiz ve yanındakiler hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. Orada oturanlardan birisi “Be adam, Resulullah’ı, çok üzdün! ” deyince, Efendimiz, adama “Bir daha anlat” dedi. Adam olayı bir kere daha anlattı. İki Cihan Güneşi Peygamberimizin gözlerinden süzülen yaşlar mübarek sakalından aşağıya damla damla akıyordu. Allah Resulü hadiseyi tekrar ettirmekle sanki şunu anlatmak istiyordu: “İşte siz İslam’dan önce böyleydiniz. İslam öncesi kömür ve demir gibiydiniz. Şimdi ise altın ve elmas gibisiniz. Tekrar tekrar anlattırdım ki, İslam’ın size kazandırdığı insanlığı, güzel özellikleri bir kere daha hatırlayın! ” (alıntı)