Zehra Şiiri - Mehmet Ersoy

Onaltısında evlenip,
Otuzunda parasızlıktan
Mustafa’sını okula gönderemeyen Zehra,
Aşevinin önünde sıradayken
Düşünür çocukluk hayallerini:
Kimin yıktığını.

Sabaha kadar öksüren kocası mı?
Anası ya da çocukken evlendiren babası mı?
Yok, der Zehra,
Onların da yıkıktı hayalleri…
Peki kim?

Mirasyedi İnönü mü?
Menderes mi?
Ecevit olmasın sakın,
Veya yeğenleri bol olan babamız Demirel mi?
Onun kızı bacımız Tansu olabilir mi?
Ya dedesi abdest aldığında, ayaklarına su dökmek için
İbriği elinden çekmişken,
Ayaklarını korumalara yıkatan ve kurulatan Erbakan Hoca mı?
Ebedi düşmanın bankasında
İki bavul parası çıkan,
Mezarında nöbetler beklenen Başbuğ mu?
Kendi çıkardığı yasayla affedilen Mesut Yılmaz olmasın…
Ya da
Allah ile aldatanlar mı?

Uzat tasını bacım, diyen aşçının sesiyle
İrkildi Zehra.
Uzattı tasını:
“Ne olur, bir kepçe fazla koy, aşçı amca,” dedi.
Vakit yaklaştı,
Mustafa’m iftar yapacak.